محمد عالم افتخار

نتیجه گیری ها از بحث:

 * دومین بنای مسلمانی ی قرآنی؛ انفاق و سومین بنا؛ تعقل است!

* قرآن؛ منطبق بر وسع عقلانی مخلوق میباشد نه بر علم غیب بیکران خالق!

* آیات خداوندی صِرف مندرجات کتب مقدس نبوده بلکه تمام هستی؛ و پدیده ها و جریانات آن است و حتی خلاقیت های بشری نیز؛ آیات الهی محسوب میشوند!

* زمان و مکان؛ از جمله آیات خداوندی ی مقدم و مؤثر بر قرآن است!

* تعدد پیامبران در زمانها و مکانهای مختلف؛ دلیل تغییرات و تطورات در وضع عقلی و معاشی بشر است نه در وضع خداوند!

* احکام مدنی ی قرآن؛ بر وضع زمانی و مکانی ی معین انطباق دارد نه بر همه زمان ها و مکان ها!

تتبع ونگـارش :

الحاج امــیـن الـدیــن»سعـیـدی – سعید افـغــانی«

مــدیـــر مطـالعات سـتراتــــیـژیک افـغـانو

مسؤل مرکز کلتوری دحـــــق لاره- جرمنی

خواننده محترم  !
قبل از همه میخواهم فرق بین فدیه وکفاره را توضیح بدارم !
فـــديــــه چیست  :


  اگر شخصی بنابر معاذیری از گرفتن  روزه (مانند مریضی که روزه گرفتن برايش خطرناک است و اميد بهبودي و علاج وي نمي رود و يا مانند پيرمرد يا پيرزني ( شیخ فانی ) که از لحاظ جسمی وصیحی به شدت ناتوان شده و گرفتن روزه  برايش ناممکن باشد  (  باید  بجاي روزه گرفتن) فديه دهد يعني در مقابل  هر روز از روزه ماه رمضان يک نفر را طعام دهد، به دليل فرموده الله تعالي: « وَ عَلَي الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فُديَةٌ طَعَامُ مِسکِين» (بقره : 184)

وهمچنان بر اساس حکم حدیثی که حضرت  ابن  عباس  روايت گردیده  است :
« رخص للشيخ الكبير  والعجوز الكبير ة فى ذلك  وهما يطيقان الصوم أن يفطر ا إن شا ء ،  ويطعما  كل يوم مسكينا ،  ولا قضا ء عليهما ، ثم نسخ ذلك فى هذا  الايه « فمن شهد منكم الشهر فليصمه » وثبت للشيخ الكبير  والعجوز الكبير  إذا كان لا يطيقان  الصوم والجلي والمرضع إذا خافتا  أفطر تا ،  وأطعمتا كل  يوم  مسكينا»« به پير مرد  وپير زني  ( شیخ فانی )  كه توانايى   روزه  گرفتن  را ندارند برایشان جایز ، در صورتیکه خواسته باشند ، روزه  نگيرند ودر مقابل  هر روز ، مسكينى  را غذا  بدهند» وقضاى  روزه  بر آنها   لازم   نيست ، سپس ؛  اين  حكم  با آيه « فمن  شهد منكم  الشهر فليصمه »  نسخ  شد ولى  ( آن حكم )  براى پير مرد وپير  زنى  كه  توانايى  روزه  گرفتن  را ندارند ثابت  مانده است .

زبان

هر آنکو تکیه دارد بر زبانش
به جنگ عقل میسوزد روانش
زبان هر که در دنیای ما است
بود کوچکتر از حجم دهانش

ضد مولا

بود این قاضی و این شیخ و ملا

به وحشت آفریدن چون گوریلا

خرد در صد تبار شان نه بینی

همگی  فاسد  اند  و  ضد  مولا

جهان ز پرده ی جهل ار که بی نقاب شوی    شکوه جلوه ی خورشید و مهتاب شوی

فــتد به سینه ات  از ابر، گنج  آب  حــیات    برای تشنه لبــی چشمه ی پر آب شوی

براه راست رود گــر کـسی به شهـره رسد    بپای کج نگــران عقــ ده ی تناب شوی

نمـی سزد که روی  پشت  ابـر هـای سـیه     ز پشت ابــر سیه سـر کش آفتاب شوی