مصاحبه کننده الهه افتخار

یکی از روز ها هنگامیکه به خانه میامدم برخلاف همیشه در صحن آپارتمان مقابل ؛  مرد پیر و فرتوت ؛ خیلی توجه ام را به خویش مبذول داشت. زمانی که از کنارش رد میشدم سلام کردم باهمه ی توان و صدای رسا جوابم داد خیلی مهم این بود که در پشت آن نگاه ضعیف و ناتوانش حس میکردم کوه پرغرور و باشکوه استوار برقرار است. اما بعد از آن روز؛ ماه ها دیگر ندیدمش . 

بعد از یک مدت یاد از تیاتر افغانستان و همینطور از لیاقت و شجاعت  استاد بزرگوار قیوم بیسید در خانه ما شد و برادرم گفت: استاد در همینجا زندگی میکنند. آدرس را از برادرم گرفتم و به خانه ایشان رفتم با چنان هیاهو و هیجان که سراپایم را فراگرفته بود که حتی نمیتوانستم تصور کنم  با کی و چی شخصیتی خواهم مقابل شد ، بالاخره من با همان شخصیتی که ذهنم را اینقدر متوجه خود ساخته بود دیدارکردم .ایشان از کارها و کارنامه های ماندگار خویش برایم حکایت نمودند که حالا به آنها میپردازم.

پس از عرض احترام و ادب به استاد محترم .

آدم و حوا

نکن گوش مرا زین قصه ات کر

 شنیدم آنچه گفتی، دارم از بر

من از نسل حوا و آدم هستم

نه پشتون ام نه تاجیکم نه بربر

سیموسی عثمان هستی

می زاید تاریخ وفلکلور

ولی نمی  زنند  زور

تاریخ سازمی رودبه گور

تاریخ نویس می نشیند کنده برزانودرتنور

تاریخ خوان می خواند

بازمیگوید

مورخ ابق زایده یابور

پیش بعضی کشمش پندانه یکیست

درحالیکه  نمی داندماهی درآب است

خرگوش درگشتزارداردزیست

بداهه ای اهدا به همه  ای مادران

دیریست که مادری ندارم
...بازوی توانگری ندارم
بالِ وپرِ زندگی شکسته
جزخاطرِ پرپری ندارم
من گمشده ایدیارِ عشقم