فقدان منصور حکمت برای جامعه سیاسی معاصر ، ضایعی غیر قابل جبران است که البته میتوانست با هوشیاری و تشخیص نفرات قدیمی ، به سکوی پرشی برای رشدی جمعی تبدیل شود . نوعی سنت شکنی یا هنجار شکنی قابل تعمق و لازم ! اجازه دادن یا باز کردن راهی عملی جهت سپردن مسئولییتهای منصور به یک یا تیمی از زنان بالای حزب ، تا که حداقل از سرعت تکه تکه شدن کم شود و یا کاملا از آن پرهیز شود . تاکید میکنم که میدان عملی و نه مثل بقیه ، فقط ظاهر و پوسته اش به اسم و شکل زنان باشد و عملا همان آش و همان کاسه هژمونی طلبی مردانه همیشگی ! اجازه عملی وباز کردن میدان مسئولییت پذیری دربالاترین سطح....بسته به سطح توانایی وقدرت حل تضاد و مجموعه ای از شاخص های دیگر ، که انتخابش به عهده جمع گذاشته شود . این بستگی به کشش ذهنی افراد داشت که متاسفانه از نظر ذهنی نکشیدند !

سلیمان کبیر نوری

در «تاریخ بلخ» آمده است که  قتیبه باهلی سردار لشکر اعراب که عزم فتح خراسان داشت؛ چنان با مقاومت سرسختانه مردمان این خطه مواجه گردید که از فرط عصبانیت سوگند مهیبی خورد.

چون مردمان خراسان بیچاره شدند و لشکر هار و ددمنش غنیمت جوی و چپاولگر قتیبه بر ایشان چیره گردید؛ این جلاد وحشی ترین تاریخ؛ طبق سوگند اهریمنانه اش آنقدر جوانان و نوجوانان دارای خون روشن خراسانی را گرد آورده و گردن زد که از خون شان؛ رودبار خروشنده به وجود آمده به آسیاب سرازیر گردید و در آن آسیاب گندم؛ آرد شد.

سردار قتیبه سرجلاد؛ از آن آرد؛ نان پُخت و طبق سوگندش از آن نان؛ خود و لشکریانش؛ سیر سیر تناول کردند.

خار بشکستند در چشم وطن،

نالۀ مرغ چمن از دور،

می آید بگوش.

اشک ابر نوبهاری،

می چکد بر خون  وخاکستر؛

غنچه های تازه،

محمد عالم افتخار

همین 3 هفته قبل بود که اینجانب؛ سخن تحکم آمیز کسی را که حسب تصادف در یکی از شفاخانه های هندوستان ملاقات کرده بودم؛ عنوان یاد داشت هفتگی بنیاد «گوهر اصیل آدمی» قرار داده و آنرا به امواج انترنیتی سپردم و نیز به آدرس های شماری از نخبه گان گسیل داشتم. سرنامه این بود:

...«کس اجازه نمیدهد که داکتر عبدالله؛ رئیس جمهور شود!»...(1)