آشتی محقق با معتقد، سبب توقف اندیشه و ثبات سردرگمی آدمی می شود.  ““ناصر پورپیرار”“

“ جهان اسلام، با این همه ثروت و صاحب نظر و ایمان، هنوز قرآن نگاری را اساس و پایه شناخت تاریخ سه قرن نخست اسلامی، که از آن جز روایت و نقل و حديث نداریم، قرار نداده است. استفاده من از قرآن به عنوان تاریخ، شرحی است که برنگارش آن می آورم و خود داستان ناگفته غریبی است ، که مشت کسانی را می گشاید وزبان گروهی دیگر را می بندد. “

رویدادی در درازای سدهٔ بیست

محمد عالم افتخار

برای مقابله با بیماری های کمر درد و زانو درد و گرفتگی های عضلات؛ پی دارو میگشتم.

صاحب دواخانه؛ قسم غیر عادی از جا بلند شده و مرا در آغوش کشید و به آرام چوکی کنارش به نشستن وادارم کرد.

خلاصه؛ آشناهای دیرین بر آمدیم.

در جریان گفت و شنودیکه پیش آمد؛ گفتم: پس از گرفتاری به این تکالیف؛ وادار شدم تا مطالعات و جستجو هایی هم در مورد تندرستی و نا تندرستی و بیماری ها و عوامل و درمان های آنها بکنم؛ به تلخی دریافتم که من و همچو من ها؛ تا کدام اندازه از دانش ها و اطلاعاتی که در زمان ما هست و حتی مفت و ارزان دست یافتنی است؛ پرت و بیخبر استیم و الا چه به آسانی میتوانستیم «طبیب خود باشیم» و مهمتر از آن؛ مانع ناتندرستی و درد و مشقت شده موفقانه «وقایه به از تداوی» را عملی گردانیم!

نقدی بر کتابهایِ نقد ناشدنی”2

بهرام نورمحمدی

آشتی محقق با معتقد، سبب توقف اندیشه و ثبات سردرگمی آدمی می شود.  ““ناصر پورپیرار”“

“ جهان اسلام، با این همه ثروت و صاحب نظر و ایمان، هنوز قرآن نگاری را اساس و پایه شناخت تاریخ سه قرن نخست اسلامی، که از آن جز روایت و نقل و حديث نداریم، قرار نداده است. استفاده من از قرآن به عنوان تاریخ، شرحی است که برنگارش آن می آورم و خود داستان ناگفته غریبی است ، که مشت کسانی را می گشاید وزبان گروهی دیگر را می بندد. “