در شباروزی که بنابر عرایضم در هفته قبل؛ با رسانه های مجازی تماس نداشتم؛ همسو با تقرر پُر از اما و اگر محترمه منیره یوسفزاده به یکی از معاونت های وزارت دفاع؛ سردبیر گرامی ویبسایت (جاودان) این مقاله سه سال قبل بنده را از آرشیف بالا آورده و در ستون ویژه باز نشر فرموده بودند. کاری بدینگونه در کنشگری های اطلاع رسانی و ژورنالیستی و روشنگری و آگاهی بخشی؛ نه فقط منحصر به فرد نیست بلکه در میدیای دنیای پیشرفته تر حداقل به گونه لینگ دادن «مطالب مربوط» چندین و چندین سال قبل؛ به خواننده امکان میدهند که در مورد بهتر و بیشتر تتبع کند و دقیق تر وارد کان و کیف و ژرفا و پهنای موضوع گردد. ولی در رسانه های مربوط افغانستانی ها چنین سنت و عملکردی؛ نادراً وجود دارد. یک احتمال آن است که این رسانه ها دامنه امکانات محدود سخت افزاری و نرم افزاری و نیز کارکنان ناکافی مسلکی دارند ولی یک احتمال هم میتواند رسوبات فرهنگی باشد که بر اساس آن اشاره دو باره به مقاله و اثری امتیاز مثبت یا منفی به صاحب آن تلقی شود  و عدم برداشت و پسند کس و کسان را در حد زونگ زونگ و بنگ بنگ برانگیزد.(منظور چیز هایی غیر از انتقاد است.)