محمد عالم افتخار

                 (مقدماتی بر تئوری های پسا کرونایی ـ 4)

برخ 3 این سلسله را چنین به پایان آورده بودیم:

"...نتیجتاً «آدمی» درهمین عالم خاکیست که به دست می آید و باید به دست آید!

و اما چطور؟"

تقریباً حتمی است که حدس های گوناگونی در قبال پرسش «چطور؟»؛ صورت می پذیرد و اگر آنها را به انداز های فیزیکی ملموس؛ مثال فرضی بزنیم؛ میتواند به بزرگی سلسله جبال همالیا باشد و یا برعکس به کوچکی یک پرِ کاه!

و اما بازهم حضرت حافظ بزرگ است که ثقلت و پهناوری این پرسشِ پرسش ها را به نیکویی و زیبایی به دست میدهد:

 عیدسـت تا که دل بـه دل گفتگو کند

یک بوسـه یی ز کنج لبی آرزو کند

اقوام و دوسـتان به بازدید هـم روند

فرزنـد یـاد مـادر و جـد و عـمو کند

محمد عالم افتخار                 

                     (مقدماتی بر تئوری های پسا کرونایی - 3)

بنابر ثقلت نسبی این بحث و فشار های جانفرسای قرنطین ها و تدابیر سخت بهداشتی در برابر وبای کرونا که گریبانگیر همه ماست؛ مایلم پارچه های طنزی و شادِ متناسب خدمت پیشکش نمایم؛ به این سلسله اینک اجرایی بسیار جذاب و گویا و رسا از شاد روان علیرضا رضایی:

 https://www.youtube.com/watch?v=QNQH7dkcdGg

*****

رویهمرفته کم از کم (؟) چند ده هزار سال از لحظات سرنوشتی و دوران ساز تاریخی میگذرد که بشر منحیث یکی از انواع چندین میلیونی موجودات حیه؛ به برکت افزودهء تکاملی ایکه در دماغ خویش نصیب گردیده بود ـ  خویشتن را از همهء موجودات حیه و از کُل طبیعت به وضوح «استقلال» بخشیده رفت. (سیر تحولات طولانی زمین شناسی و دیرین انسان شناسی اینجا منظور نیست!)

اشاره:

«بیداری ها و بیقراری ها» نوشته هائی است«خطی به دلتنگی» که می خواست نوعی« یادداشتهای روزانه» باشد،دریغا که – گاه- از«خواستن» تا «توانستن»، فاصله  بسیار است.

درسالهای مهاجرت  نامه های فراوانی به دوستانم نوشته ام که متضمن بسیاری ازدیده ها ودیدگاه هایم است.دریغا که بسیاری ازآنها در دسترسم نیست هرچند رونوشتِ موجود برخی ازآن نامه ها  می تواند به غنای این یادداشت ها  بیفزاید.

«بیداری ها و بیقراری ها» تأمّلات کوتاه و گذرائی است برپاره ای از مسائل فرهنگی، تاریخی  و سیاسی: دغدغه ها و دریغ هائی درشبانه های غربتِ تبعید که بخاطرخصلت خصوصیِ خود، گاه، روشن وُ آرام وُ رام؛ و گاه، آمیخته به گلایه وُ آزُردگی وُ انتقاد است، شاید سخنِ « تبعیدیِ یُمگان» (ناصرخسرو قبادیانی) – بعدازهزارسال -هنوز نیز سرشت وُ سرنوشت ما را  رَقم می زنَد.