لااکراه فی الدین... که حکم قرآن می باشد٬ مترداف است. با لااله چون: الاالله بی شک یا لاریب موجود و مقصود قلب سالم و معبود عبادت است

که کلامش سرشار از حکمت پایان ناپذیر در متون مصحف منتهی شده در ۳۰ پاره و دیگر منابع اسلامی در خدمت آن... پس اکراه و وحشت یا دهشت اساس و منشاء از دین و از سیرت متعالی حضرت محمد ^(ص) ندارد – اما سیر تنازل جهل عده ای از مسلمان٬ که  در گفتار و کردار شان اکراه و خشونت دیده می شود٬ رنگ و ظواهر دینی به اعمال شان می دهند٬ که خیانت و جفا به این دین پاک است.  

در حقیقت موسی مشربی یا جلالی بودن طبع٬ که حضرت عمر ^(رض) داشتند٬ فرسنگ ها دور٬ از دیو سیرتی و خشونت می باشد. زیرا فرق گذاری بین حق و باطل و در برابر باطل با شجاعت و قاطعیت ایستادگی را٬ سنت عمری دانست.

در نتیجه و افغانستان:

سطح پایان آگاهی در جامعه ما٬ ظواهر فاقد حکمت دینی٬ عینک یا دید هر مسلمان گردیده است – که منشاء تکفیر و تکفیری کردن مردم به گونه سازماندهی شده٬ مصداق عقب ماندگی ماست.

مناجات:

دامِ محبت!

بر درخت محبت٬ زالست دام کردی

فراغتر از دوعالم٬ دانه بر آشیانه ریزی

چو بسته هجران٬ عالم دید زندان

تا زبان برکام٬ زخود بیخودش دادی

نباشی همسایه ٬ چو توی صاحب خانه

کز عمق بخود بیگانه٬ وصلت را نشانی

خوف بیرونِ دام٬ بر مرغ دل و بام

کز پای دل و جان٬ صید عشق اش سازی

چندین ره حیران٬ در تک بافی رسان

ممکنات و ‌عالمیان٬ کثرت از وحدت کردی

نه فقیری هوشیار٬ خودت در گفتار

زآن دانهِ پُر بار٬ در آشیانه اش ریزی

محمدآصف فقیری