اهدا به برف کابل
 
همه چیزبه خوبی گواهی میدهدکه من دریک دادگاه استم، مرابه دادگاه کشانده اند ویا هم کسی مرابه دادگاه کشانده است. در جایگاه متهم استم، نمیدانم، برای چه؟ اما برایم این موضوع بسیار نگران کننده نمینماید. باخودم فکرمیکنم مگرمن چه گناهی را مرتکب شده ام تا مرابه دادگاه بکشانند. چیزی یادم نمیاید. مثل روزهای نوجوانیم استم که درتابستانها،تادیرروی بام میخوابیدم تا آفتاب ازسرم میگذشت و وقتی از خواب بیدار میشدم، حس میکردم سنگین وخسته ام. سرم میچرخید وگیج میبودم. بعداز گذشت لحظه هایی یادم میامد که من کی استم ودر کجا استم. خودم را به یاد میاوردم وصدای مادرم را میشناختم ومیشنیدم که مراصدا میزد :
«آفتاب مابین حویلی پهن شد وسایه ها رفتند واین گوساله هنوزخواب است ! »
به سایه های ته دیوارهامیدیدم وآفتاب همه جا پهن شده میبودوسایه ها اندک میبودند.
بازهم حالی مثل آن روزهادارم. گیج ومنگ استم. مثل این که تازه به حال آمده باشم، پس از ساعتها خواب وبیهوشی. به تالار مینگرم، به آدمها مینگرم. به قاضیها، وکیلها، مستنطقهاوبه حاضران تماشاگریا شاکیان خودم. همه، چهره های جدی دارند وباهم در جر وبحث اند. گاهی صدای شان را میشنوم وگاهی صدای شان خفیف میشود وگم. گاهی میتوانم بفهمم چه میگویند و گاهی اصلا معنی گپهای شان را نمیفهمم. مست ومدهوش استم، غرق نشه. مثل این که برایم داروهای نشه آور وخواب آورتزریق کرده اند. به خیالم میاید که این دادگاه و موقعیت من در این جا اصلا جای نگرانی ندارد. حس آدمی را دارم که گویا عمرش در دادگاه ها گذشته باشد ودر سوالها وجوابها واز این گپها. سوی هرکی میبینم، خنده ام میگیرد، از جدی بودن چهره های شان، از لباسهای شان، همه چیزشان به نظرم خنده آور میایند. بینیها، گوشها، کله ها، چشمها، سوراخهای بینیهای شان. همزمان به یادفیلهامیافتم،به یادگاوو گوسفندها، خنده ام میگیرد، اما نمیخندم. میدانم که جای خنده نیست. در دو طرفم دو نگهبان که لباسهای مخصوص به تن دارند، ایستاده اند. وقتی خنده برمن غلبه میکند، به زور از بروز خنده ام جلو گیری میکنم. حتا حس میکنم که شاید لحظه های بعد، از دیدن این همه آدمهای مختلف شکل و مختلف بینی وکله نتوانم جلو خنده ام را بگیرم ومنفجر شوم. این کار بدون شک به گناه های من خواهد افزود واین حرکت نوعی بی احترامی در مقابل دادگاه محسوب خواهد شد. نمیدانم چرا امروز دیدن آدمها و سروکلۀ شان به نظرم خنده آورجلوه میکند. مثل این که باراول متوجه شده ام که دیدن سروکلۀ آدمها، گوشها وبینیهای شان این قدر خنده آور است؟ یادم میاید وقتی تازه جوان شده بودم، خیلی دوست داشتم تا خودم را هرچه بیشتر در آیینه تماشا کنم. اما این همه عمر چرا متوجه خنده آوری سروکلۀ خودم نشده بودم. آهسته دستم را به بینیم میبرم، آها، من هم مثل دیگران استم، من هم بینی با دوتا سوراخ دارم، مثل آدمهای این جا، مثل گاوها وگربه ها. بوی برف و زمستان میاید. تالار بسیارگرم نیست. حالابه من چه که چه میگویند.خودشان میریسندوخودشان میبافندوخودشان میپوشند ودراخیرهم جزایی به من تعیین میکنند.