انسانها بیشتر از دین استفاده ابزاری میکنند، هدف اساسی دین را خموش کرده و آن را بخاطر مقاصد شخصی خود استفاده میکنند. بسیاری بخاطر به دست آوردن ثروت، به کارکردهای خود رنگ دینی میبخشند، اندیشههای خود را دینی معرفی میکنند، مردم را بازی میدهند، از این راه ثروت و قدرت میخرند.
رحیم و رحـمان را تابکی قـهار می گویند
برای بـندگان اش ظالـم و جـبار می گویند
خـدای بـوستـان و بلبل و گل را نمی دانند
ورا پروردۀ صحرای خشک وخارمیگویند
در چند روز آخر یک خبر واقعاً موجب نگرانی و موجب تکدر خاطر یک عده از فرهنگیان و هوا خواهان فرهنگ کشور ما شده ، و این خبر نا خجسته؛ کیفر دیدن شماری از نویسنده گان و روزنامه نگاران افغانستان است ، به اصطلاح به گناه به کار بردن کلمات بیگانه.
روزباخورشیدوشب سیل شباهنگم خوش است
زیــر نـور خلـوت مهـتـاب آهنگـم خوش است
با غــزل هــای دل مـسـتـانـه عـادت کــرده ام
لفـظ شـیریـن دری بـا نغـمۀ چنگم خوش است
حتا نامبردن ببرک کارمل در زمان دکتر نجیب جرمپنداری پنهانی بود. مجاهدین از جبر تاریخ آورده شدند. آنان قدرت را به زور کرفته نه میتوانستند. اگر با احمدشاه مسعود ائتلاف نهمیشد، دکتر نجیب قدرت را به حکمتیار و پاکستان تسلیم میکرد.