عیدسـت تا که دل بـه دل گفتگو کند
یک بوسـه یی ز کنج لبی آرزو کند
اقوام و دوسـتان به بازدید هـم روند
فرزنـد یـاد مـادر و جـد و عـمو کند
محمد عالم افتخار
(مقدماتی بر تئوری های پسا کرونایی - 3)
بنابر ثقلت نسبی این بحث و فشار های جانفرسای قرنطین ها و تدابیر سخت بهداشتی در برابر وبای کرونا که گریبانگیر همه ماست؛ مایلم پارچه های طنزی و شادِ متناسب خدمت پیشکش نمایم؛ به این سلسله اینک اجرایی بسیار جذاب و گویا و رسا از شاد روان علیرضا رضایی:
https://www.youtube.com/watch?v=QNQH7dkcdGg
*****
رویهمرفته کم از کم (؟) چند ده هزار سال از لحظات سرنوشتی و دوران ساز تاریخی میگذرد که بشر منحیث یکی از انواع چندین میلیونی موجودات حیه؛ به برکت افزودهء تکاملی ایکه در دماغ خویش نصیب گردیده بود ـ خویشتن را از همهء موجودات حیه و از کُل طبیعت به وضوح «استقلال» بخشیده رفت. (سیر تحولات طولانی زمین شناسی و دیرین انسان شناسی اینجا منظور نیست!)
اشاره:
«بیداری ها و بیقراری ها» نوشته هائی است«خطی به دلتنگی» که می خواست نوعی« یادداشتهای روزانه» باشد،دریغا که – گاه- از«خواستن» تا «توانستن»، فاصله بسیار است.
درسالهای مهاجرت نامه های فراوانی به دوستانم نوشته ام که متضمن بسیاری ازدیده ها ودیدگاه هایم است.دریغا که بسیاری ازآنها در دسترسم نیست هرچند رونوشتِ موجود برخی ازآن نامه ها می تواند به غنای این یادداشت ها بیفزاید.
«بیداری ها و بیقراری ها» تأمّلات کوتاه و گذرائی است برپاره ای از مسائل فرهنگی، تاریخی و سیاسی: دغدغه ها و دریغ هائی درشبانه های غربتِ تبعید که بخاطرخصلت خصوصیِ خود، گاه، روشن وُ آرام وُ رام؛ و گاه، آمیخته به گلایه وُ آزُردگی وُ انتقاد است، شاید سخنِ « تبعیدیِ یُمگان» (ناصرخسرو قبادیانی) – بعدازهزارسال -هنوز نیز سرشت وُ سرنوشت ما را رَقم می زنَد.
بسیاری از کتابهای بزرگ کهن در راست و چپ هر برگ، دو کنارۀ نازک داشتند. نویسندگانی که آنجاها کج کج مینوشتند و به واگشایی یا سادهسازی یگان گره واژگانی میپرداختند، نام زیبایی داشتند: "حاشیهنگار". آنان را حاشیهپرداز نمیگفتند، زیرا حاشیهپردازی که استعارۀ گریز از سوژه بود، مزه و آهنگ خوشایند نداشت. امروز هم ندارد.
گرچه حاشیهنگاری را هنوز خرده ارزشی هست، کفۀ زیانبارش بر پلۀ سودمندی میچربد: خواننده را آسانگیر و آسایشگرا میگرداند، زیرا از کاوش میکاهد و به تنبلی میافزاید.
تا بکی در زیـر نام صلح انسـان می کشی
مردم بیچاره و مسکین و حیران می کشی
داکنر و بیمار ومادر را به خنجر می زنی
کودک نوزاد را بـر روی دامـان می کشی
مقالات دیگر...
- آیا کرونا؛ بشر را به گونه ای؛ گرفتار «تنازع بقا» مبدل خواهد کر
- به مناسبت سالگردِ خاموشیِ حسین مُنزوی
- درمورد چگونه گی« جُــــــــرم »وجه تسمیه واماکن تاریخی
- نبرد انسان با کرونا
- غول گری به کجا رسیده است
- جنایت جمهوری اسلامی ایران علیه کارگران افغانستان در روز جهانی کارگر
- سکوت حکومت گندم بریان غنی و غرق کردن افغانها در ایران
- خاورمیانه دستخوش تغییرات نمیشود !
- در ستایشِ روشنگری، مُدارا و شجاعتِ اخلاقی
- آدمی؛ محتاج خودشناسی و جهانشناسی در «تنازع بقا»