عرضِ اخلاص

 

 

نعمت الله مختارزاده  شهر اسن آلمان

آمــــدی جـــرمـنی و  ،   بنـــده  خــبردار شدم

دسـت بـــر جـیب چــمن کـــرده و گـــلزار شدم

ســنبل و سوسن و  از نسـترن و یأس و گلاب

بـــاغِ خـاطـــر ، پُـرِ گــل کــــرده  و گلبار شدم

عــطـــر اخــلاص ، دمِ راة  تو پاشان ، ز وفـا

بــه پــذیــرایــی  تـو  ، سرو   و سـپیدار شدم

یک بهــــار از غـــزل  ناب ،  بــه شهرِ دلِ تو

نــغــز بـــسروده  ،  انــیسِ  دلِ   بــیمار شدم

یک چــمن  خـاطـره ، از زلفِ  پـریشــانِ ادب

شـــانــه   بـر دامـنت ،  از عــالـمِ اسرار شدم

ســبدی واژه ی تـنویرِ من  و  ،  طـبعِ  روان

آرد  ، در بیـنِ دوسـنگ ، از کم و بسیار شدم

دلِ بی پـیر ،  نــدارد ، شــنوی ، پـــندِ مــــرا

خسـته از گـفت و شنود گشته  و  بیچار شدم

خـواسـتم  خـدمتت  حاضر  بـه ملاقــات شوم

مــیــزبـانـت  نــظــــرم آمـــــد و ، انکار شدم

حرفِ حق  تلخ و  ، حقیقت ز همه تلخترست

زان سبب خـار ، بـه چشمِ  ، همه اغیار شدم

محتسب در پی یی تکــفـیرِ منت  بـود  چنان

تاکـــه  بـدنــام ، به هـر کوچه  و بازار شدم

ثابت و راســــخِ پیــمانِم  و ، انــدر رة عشق

افـتخاریست  ، اگـــر  ،  زیبِ ســـرِ دار شدم

گــــرچـــه خــود ، یوسفِ آزادة مــصرِ ادبـم

هـــرکجــــا یــوسفی گـر بود ، خـریدار شدم

گــلِ امــیدِ مـــرا ، چــیده فلک داد ، بـه بـاد

همدم و مونس و غمخوار ، به هر خار شدم

با تأسف کــــه مـــرا ، بــردی زخاطر ، امـا

منی گسـتاخ ، نــه قــهر و ، نه دل آزار شدم

«نعمت» اخلاصی که دارد به تو از رویِ وفا

گلــــۀ نغـز  رقـم کــــــرده  چو پــرکار شدم