افغان موج   

رفیقی  شفیق

 

بیخودی

 

مـیـکـشـد روح مـرا سـوی جهـان بـیـخـودی

تآ بگـــویــم رازدل را بـا زبـان بـیــخـــودی

زآسـمــان آیـد فـــرشتـه بهــرتـعـظیم حضور

تا که پـیـوندد به  جــمع کاروان  بـیخــودی

خصلــت ایـن مـاه  باشد راهـیان  عشـق را

تا که جــان تـازه  یابـنـد از روان بـیــخودی

نفس را پاکیزه  کن از صیــقل مــاه  صیام

تـا شــوی آمـاده بهـــر امـتحان  بــیـخـودی

ماه رحمت ماه عزت ماه بخشایش تراست

بهره  بر تا پای  جان ازین زمان  بیخودی

گـرتـمنای حـضورت اسـت در اوج  فلک

شامگاهان گام  زن  با رهـروان بـیـخـودی

سـر به زانـوی تــفـکـ رنه  و سیـررازکـن

رو ازین ویرانه ها سـوی مکان  بیـخودی

کیف وصلش میبرد هرشامگاهانم "شفیق»

از زمین  تیره گون سوی  جهان  بیخودی

 

شب بیست و چهارم ماه مبارک رمضان

21ماه اسد 1391