غزل

صهـبای عشق از  لب معشوقه گیر و نوش

آنقـدر  نوش  تاکه رود   از  تو عقل و هوش

می  کن  بدور  جام  می   و    تنگ   باده را

لب بر لبش فشرده  و  بنشین  دَمی   خموش

از  عشق  و  از  محبت و  از عهد  و از  وفـا

هرچهِ بخواهی صاف  و صفا گوی رو بروش

خُـم هـای  باده  بشکن و بنشین  به  پای  یار

در   گردنت   حلقه     بزن   تار ،   تار  موش

خسته   نگردی   هیچ    زمـانی  ز   ناز   یار

نه گریه  سر  بده و نمی  کن  گهی   خروش

می  بر   زیاد  خود  همگی  خـاطرات   دور

از  زلف یار  در  تن خود  ساز ستر  و  پوش

از   قیل  و  قال  و  زمزمهء  دهر   دور باش

جُز هنگ  قلب  یار  صدائی نکن  تو  گوش

تاکه  توان در  تن و  روح  در بدن  تو راست

اندر  رضائی  خاطر  آن صبح و  شام کوش

کنگورچی  کن  بدور  ز  خود   تنگ   باده  را

صهـبای عشق از لب معشوقه  گیر  و  نوش

هجری خورشیدی سروده  شده  است

1380/09/30

شعر از کنگورچی