غزل

ای  شب  ای شب  برفی ، ای  شب زمستانی
گريه در گلو   دارم ،  چـون  هــوای  بارانی
بازوان  من  سست است، زانوان  من سنگين
بارپيری  است اين  بار، چون  برم  به آسانی
پيش ازين بـــر آن بودم، كز سفر نپرهيــــزم
بعد ازين نخواهـــم كرد با خــطر   گرانجانی
چـون چـهل فـراز آمد، بر ستيغ  جـان   بودم
در نـشيب   پنجـاهـــم،  اينـك  ای   تن   فانی
هر چه  دل  جوانی  كرد، كـــودكانه  خنديدم
پـيری  آمـــد  و  آورد   گـــريـۀ  پـشـيـــمانی
در جــمال تـن كـشتــم، تـا كـمان جــان  يـابم
حاصلم  چه  بود ای  دل، غير ازين پريشانی
دوست در ميانسالی،  صبح  معرفت  را  ديد
من  چرا  نبــردم   ره،  جــز به شام   نادانی
نــورمــــعنويت را، در  دل   آرزو  كــــردم
برف خجلتم  بنشست،  بر  دو  سوی پيشانی
روشنی  مرا  نشناخت،  رو به ظلمت آوردم
كی توانمت  ديـــدن ، ای چـــراغ   يــزدانی
پوزش گناهان را، غير  ازين   نيارم  گــفت
وای  ازين  مسلمانی،  وای  ازين  مسلمانی

نادر نادرپور