سیاه مست پیاله 

پیاله معـبد  می،  می دعـــــای  دست  پیاله

در این  میـــــــانه  لبت  ساقی  ألست پیاله

کجایی ای همه ام، ای عروج خواب و خیالم

که بی تو این  دل  تنهااست  پایبست  پیاله

حلول سحــــر کلامـــم  در آبگینۀ  روحت

رسالتی  است ز  درگاه  ســـرپرست پیاله

اشاره داشت به تحریم ما گمان کنم آن شب

رییس  دفتر  چــــشم  تو در نشست  پیاله

مباد  اسارت  هــردم شهـــید موج نگاهت

به دست  فوج قسم  خوردۀ  گسست  پیاله

بیا که خم به سران  زیر  چتر فتنه نشستند

نفس شمار و کمر  بسته بر شکست  پیاله

چه باک؛ ـ رگ رگ مفتی زخون خلق چو سرخ است ـ

صدا  کنندم  اگر:  ای  سیاه  مست  پیاله

زهی به همت شیخی که در رساله نویسد

چو جیب خرقۀ ما باد! کوچک است پیاله

گمان کنم ره آزار و فتنه  را  زده  دیوار

خدای میکده در لحظه  های  هست  پیاله

هزار مرتبه شکر ایزدا! ـ اگر چه حرام است ـ

که با دو شیشه ز تعزیر شحنه رست پیاله

فضل الله زرکوب

ویرایش نهایی: شنبه  بیست و سوم آبانماه 1388