قـــربان شود هرچند، به هر لحظه صد ما
زانــــو نــــزند تــــــا دم مردن، احـــد ما
خاكستر مــــا نيز، پراگنده كند دهــــــــر
بـــيـــهوده مگيريد، ســـراغ لـحـــد مــــا
هر جا برسد ذرۀ خاكستر ما نـــــــيـــــز
پــيدا شود هر لحظه، ز هــــر ذره صد ما
هـــرچند شكستيم، امــيـد ظــفــرى هست
بحــــريم كه پيوسته بود، جـــذر و مد مـا
در خلــــوت ما درد پرستان همه جمع انـد
در سینۀ بـــى داغ خــــورد دست رد مـا
چون سرو اگر ریشۀ ما در دل خـاك است
از هـــيــبــت توفان نكند خـواب قــــد ما
مى خواره و رنديم، همه دشمن تــزويـر
بگذار كه بى پرده شود، نيك و بــــد ما
ما گلخنيان سنــــبـــــل و نسرين نشناسيــم
آتــش بــــــود آتش، گل روى سبــــد مـا
چون لاله ز خوناب دل خويش بـــنــوشيـم
گر ابــــر ز رحــمـــت بنمايد، مــــدد مـا
ما تــــيــر به صيد دد و دونان بــگـرفتيم
"سرمد" نــــرسد جز، به بدان هيچ بــد ما
داود سرمد