نعمت الله مختارزاده

مزه داره

لبخند ، بـــه لب ِ طفلکِ افــــغان مزه داره

بلبل  به چمن  مست وغزلخـوان مزه داره

گـــــر دخـتـر ِ افــــغان بـِخــرامد به تماشا

گلهــا هـــــمه خندان و  شکوفان مزه داره

گــــر ریش و بروتی  بتراشند  ،  جـوانان

پـاکی و صفایی یی  بــه مــردان مزه داره

زنهــا بـِدرند  ،  چادر و ، صورت بنمایند

زیبایی یی  هـــــر خانــم ِ  افغان مزه داره

مـــردان و زنان  ،  پهلــوی هم کار نمایند

آبـادی و، نــــوسازی و، عُمران مزه داره

علم وهنرو خـــواندن و بنوشتن و تحصیل

بـــر جمـلــۀ پـیـران  و  جـوانان مزه داره

ویـــرانی یی میهن همه از جهل و تعصّب

با فهم و خـرد  ،  دارو و درمان مزه داره

پـــرســـیـدن ِ احــــوال ِ دل ِ غـمزده گانرا

پـاکـــــیدن ِ اشکی  ،  ز یـتـیمان مزه داره

بر بیوه زنان لطف و محبت  ز دل و جان

یک لـقـمـۀ نانی ،   بـــه غریبان مزه داره

جـنـگ و جـــدل ِ آدمــی ،  سوزید جهانرا

روزیکــــه شود ، جنگ گریزان مزه داره

انســان ِ نـبـاشـــد  کـه نــدارد ، غـم ِ میهن

پس  وحـــدتی در عـــالـــم انسان مزه داره

از مسلـــم و هـنـــــدی و یهـودی و نصارا

از مـــرد و زن ِ جـمـــــلۀ  ادیان مزه داره

ازسرخ و ســپـیـد و  ســیـه و زرد نژادان

یک دســـته گلِی سـنبل و ریحان مزه داره

وقـتـیـست ،  تحـــرّی شود از بهرِ حقیقت

تابیدن ِ شـمـس ِ ، رخ ِ  جــانــان مزه داره

تقلید مکن ،  ترک نما ،  ارث ،  ز اجــداد

خــــود یـافـتـن ِ ، راۀ خــــدایـان مزه داره

بَر کــن هـــمۀ   ریشۀ   تبعیض و تعصب

بـا تــیـغ ِ محبت ، ز دل و جــان مزه داره

ای بانــــوی افغان !  تو چـرا گوشۀ منزل

نابـودی یی قفـل و  در و  دربان مزه داره

تاکی چو اسیری و کفن بر سر و صورت

بـِــدرِیـــدن ِ آن پــــردۀ عـصیان مزه داره

زیبنده حجابیست به هر مرد و زن ، عفت

آرایشی بـــا زیـــور ِ  وجـــــدان مزه داره

«نعمت» ز وفا سرمه یی ازعشق و مَوَدّت

خاک ِ در ِ احباب  ،  بـه چشمان مزه داره