گهر ز بطن صـدف از ضمیر دریا گیر
به گوشه ای منشین راه باغ وصحراگیر
زهـرچمـن سمنی چین؛ پای گل منشـین
نه عشق جنت غلمان نه شوق حوراگیر

به سان ذره به پـرواز آی و مسـتی کـن
نـه راه کرم زمین، بل هـوای عنقـا گیر
ز دام کـیـنــۀ ادیــان پـا بـــرون بگــذار
فـقـط دامــن یــزدان پـاک و یکـتـا گیر
زمین اگـر نبود جـای امـن بـر دل پاک
بـه کهکشـان دیگـر در خـیـال مأوا گیر
دوباره قصۀ فرهاد و قیس و رامین گو
سـحـر دســت دل عـاشـقـان شـیـدا گیر
اگـر چـه فتنۀ افـراط گـشـته عـالـم گیر
نوای عشق وطرب سرنما وسُـرنا گیر
زشش جهت بشر را گرفته آتش جنگ
بهر طریق صلاحست راه غـوغـا گیر
ز اعتدال و مـدارا و صلح انـسـان گـو
بـه ایـن خصایـل زیـبـا قلـب دنـیـا گیر
نفوذ و شدّت نفرت گر چه بسیار است
به مهر عشـق رمـق از نهاد خارا گیر

رسول پویان
31/3/2019