چــــــرخ از جلال گردش پیمانه بی قرار

چـــــــشم ستاره از نفس باد پر خُـــمار

در کاسه ی فقیــــر زند موج اشک غم     

 سرجوش مَی به جام غنی ریخت روزگار

هم میهـــــن گرامی پر سینه لخت خون   

 دوزخ ز خــون سرخ شما سوخت در شرار

آید صـــــدای ناله ی پر سوز اهل دل     

 میهن فــــــروش سفله وطن باخت در قمار

چون طفل بازی گوش فضا میزنم به سنگ   

 از ریزش تگــــرگ شود روز شام تار

بیـــچاره ام ز بزم٬ حـــریفان بریدنم      

چون مهره ی خزف که کشند از حریم تار

هــــر چار پای بسته ی زنجیر بولهب      

دارد مقـــــــــــــام و کرسی دزدان نامدار

ما را زبون دشمـــــن دون ساختی چلی      

دیگــــــر به درد کس نخورد تیغ ذوالفقار

تیر و کمان به چادر زنگ است در حجاب     

کی سنگ های ریزه فرو افتد از مدار

فرسایشی است جنگ کنون از دیار دور      

پرواز بال راکـــت و اقمـــار و کارزار

هـــــــرگز پیاده راه به جنت نمی بری      

در رخش توپ و تانگ و سکر میشوی سوار

تا کی اسیر چنگ خرافات قرن جهـــــل  

گــــــــــیرد غـــــزال دید مرا هاله ی غبار

آخر چرا خریست درین ملک ذولهیب    

الکن سخـــــنور است وَ یا جغد در سحار

نور امید سر زند از روزن زمــــــان   

آید همای بخـــــــــــت لب بام این دیار

افتد کلاه گــــــردش خورشید بر زمین         

دوزد خرد به پیکر ما جامـــــه ی وقار

فرخاری شام تیره کشد پای زین حریم

از آستین شرق شود مــــــــهر آشکار

مولانا عبدالکبیر فرخاری

ونکوور- کانادا

۲۰فبروری ۲۰۱۶