مولانا کبیر (فرخاری)

مهر رخشان در شبستان مـادر است        آفتاب چـــــتر چـــرخ چنبر است

طرفه درش در صدف پیغمبر است         تکــیه گاه طفل بی پا و سر است

دست معمار بلند کشور است

سفت این والا گــــهر پروردگــــار        چـــون حـــریم خانه را نقش و نگار

خواهد هر جا نسل انسان گامــــگار      ســرمـــه می ساید به چشم روز گار

مرغ پرواز زمان را شهپر است

فکـــرتش تابنده ی نــــور و امــید          پـــــرورشــــگاه  جـــناب بایـــزید

بر سیـــه دل مــی کـــشد نقش سپید       قـــفــل مشــکل مــی کشاید با کــلید

آهــــن داود را  آهــنگـــر  است

لطــــف بی هــمتا در آغوش زمــان     در جـــــبینش مهــــر انسانــــی عـــیان

سخت بیزار است از بــی مایه گــان    صلح و جنگ است مایه ی سود و زیان

رمز صلح عرصه ی بحر و بر است

زن ســـــزاور است گــــاه ســروری    گــــیرد ار فـــخرش لــــوایی مـــادری

کـــلک عــــزت را بود انـگـــشتری   زاده ی دامــــــــان پاکــــش عنـــــبری

در شب دیجور مهر خاور است

مـــام افغـــان فاقـــد برگ و نـوا ست   بــام افـــلاک از طـــنین اش پر نواست

خون چکان از دیده چون درد آشناست    سنگ حسرت هر کجا  در پش پاست

پر ز آلام جهان شش در است

مــی تپد (فرخاری) چــــون مـــرد خبیر    تا بـــرد لطـــفش به پهـــنای ضمــیر

شکـــــــــوه ها دارد ز چنگ گــرگ پیر  بـــی نصیـــب از حـــرمت ظلمت پذیر

هــرکــه آزارد و را استمگر است