ازپوهندوی شیما غفوری

جوانه های امید

خانه ام را سوختند

سفره ام آتش گرفت

جام آبم خشک شد

مرغکان بی پناه و دربدر

هر یکی سویی، به راهی پرگرفت.

کاغذ وخط وکتابم در گرفت

هر طرف را جای گل، یک فرش خاکستر گرفت

لیک از ویرانگی های وطن

از دل باروتی این خاک وشن

سبزه ها قد بر کشید

نلغه نلغه نو نهالان سر کشید

چوچه مرغ این چمن، یکباره بال و پرکشید.

 ملتی را کی توان نابود کرد

تا دلش پیوستۀ یک ره بود

گرچه راهش سالها مسدودکرد

روز و شب در زایش چاره بود

چونکه در سعی وتلاش وهمدلی

در صفای عفو ورحم و باهمی

کوکب  اقبال و بخت وطالع اش

روشن ازخورهمچو مهپاره بود.

ماربورگ ـ جرمنی ـ2005