دلی که عشق دهد تحفه پس نمی گیرم

همیشه صدقـه کنم هیچ بس نمی گیرم

اگربه تیغۀ جوروجفا شود ریش ریش

به غیر مهر و وفـا دادرس نمی گیرم

نـوایی از دل تاریـخ می رسـد هـردم

ز گـوش قـافـلۀ دل جـرس نمی گیرم

سبد سبد گل عـشـق و محـبـت آوردم

انیس و یار گلم خـاروخس نمی گیرم

بهـارِ شــاخـۀ پـرگل می کـنـد شـادان

خزان شاخـۀ خشک هرس نمی گیرم

عسل زکندوی دل‏های پاک می نوشم

شکر ز ویزویز بال مگس نمی گیرم

بـه تـار شـب نکـنـم بـند بال فـردا را

سلوک مهر گُـزیدم، فرس نمی گیرم

خلوص عهد و وفا گوهر دل پاکست

گُزینشی که به گفت هوس نمی گیرم

خوشا که ناوک مژگان می‏زند دردل

هــدف ز دایـــرۀ تـیـــرس نمی گیرم

کمند زلفی دلـم را کـشـیـده در دامش

هـزار نغـمه سـرا از قفس نمی گیرم

وصال میوۀ شیرین و نازک دلهاست

به جزلطیف ومعطر، گس نمی گیرم

وفا و عشق و محبت یاور عقل است

به کوره پخته شـدم، نارس نمی گیرم

به روی یار همیشه در دلـم باز است

برای کاخ دل خـود عسس نمی گیرم

به کـوی عشـق و محبت آنقدر گردم

که تـا نفـس نـبـرایـد نفـس نمی گیرم

دلی که با دل مسـتانـه ام شـده پیونـد

پـیــام او شـنـوم گپِ کـس نمی گیرم

رسول پویان

4/3/2021