قصۀ بی پایان 

سخــن از سبــز، سیاهــی و سپیـدم   گفـــتنــد

بعــد از آن قصـه ی بنیــاد شهــیدم   گفتـــنــد

هــر چــه را کهـنه به بــازار حـراج آوردند

چشــم من کــور نمــودند و جـدیـدم   گفتــنــد

تا دهـــن باز نمـــودم و حـقـیـقـت جــستـــــم

با دهــنباره گی دشــنام شــدیـــد م  گــفـــتنــد

راه هـــمـوار و غــم فــاصله بــسیار نبــــود

دیــدن یــار از امـــکان  بعیـــــدم   گــفــتنــد

حلقـــه ای دار بپــا کــرده و حکمـی خواندند

خوش به خندیدند و آنروز چو عـیدم   گفــتند

مــن که عــمریست به فتـوای قــلم مـیگویـــم

گرز و شمشـیر به مـــن  داده یـزیدم  گفـتــند

دانــم این قصـــه به پایان نـــرسد هیچگــهی

آنـچـــه در عـــمر نـدیــدم نشنــیدم  گفـــتنــد

نعمت الله ترکانی

21.11.2007

 

 

رباعی

خـداونــدا ورق را چــپه گــردان

بده شمـشیر را در دست مــردان

که تا قــاف قــیامت کــس نـباشـد

به دنیای بـزرگ ات زیر دستان

 

 

برای « زینت نور» شاعرۀ جوان افغان که غزل هایش دلنشین است.

دختران افغانی

غبار کــوی خــوبان گشته ام عمریست میـدانی

خــدا این گـنـــج را دایـم برایــم کـــرده ارزانی

به رنگ هستی ام غیـر از سراب گرم کی بینی

و با ان  چــشم  پــویا  آخرم  باشــد  پشیمـــانی

قرائت میکنم  من سوره ای فــتح شب و غم  را

روان بــاغ  و گـل را باز میخـــوانم  به آسـانی

کبـوتر میشوی  تو در فـضای ملک مـی پیچی

پــر و بال ات شـکوه دخــتران پاک  افــغـانی

ستــاره، آتـــش و آینه  را  تـــد بــیر میــسازم

که تا سرمای وحشی را دهــــم یکباره پایـانی

نگاه وحشی هـــر بلهــوس عمریست میـسازد

زنان بیگـــناه را  اندرون  خـــانه  زنــدانـــی

نعمت الله ترکانی

20.01. 2008