آن شنیــــــدم که به شهر نیویارک               آن بلند تر قامتان خوردند به خاک

آنچنــــــــان بالا سخــــن بر آسمان              داشتند و گوش کر بر نـــــــا توان

آنچنـــــــان بالا که  در صید  کمند              بود هــــــزارانش اسیرو پــــای بند

غره  بود بر قامـــت بالای  خویش              بـــــرغنا وزور بی همتای  خویش

هر که بود مانـــع  نفعش در جهان              کــــی برستی از گزند ش  در امان

در فتادیــــــم  ما به خشمش ازقضا             افتاد یــــــم در بـــــــلا  و مـــا جرا

جنــــــــگ  کفر ودین  را برپانمود             کی بودی  کافر  ولی ابداع    نمود

هر شــــــــرارت  را جهاد پنداشتی             هر  شریر را  هم مجاهد   خواندی

سالهـــــا  بودی روان جنگ وستیز             بر خون افغان  بود هر دشنه تیز

هر جنایـــــــت  پیشه و خونریز را             بر    گماشتی    بهر  قتل  و ماجرا

بیش زملیـــــون  کشته شد افغانیان              ملتی در خـــون شد ورفت از میان

بن لادن  و هــــــزاران  دگـــــــــر             همــــچو هیرویی بودش دایم  به بر

هر که اوظالـــــم بودی خونخوارتر            بهره  بردی از سیـــــا  پربــــــارتر

بر ســـــر قدرت رسیــد  شیخ وملا             طالبــــــان این وحشـــــــت دورفنا

جوی خون گردیدروان درملک ما              زاختلاف وکینه و بغــــــض وعدا

می نمـــــــود برما  نظــرازکبر وآز            چون که بودش بهر شر دستی دراز

بود غــــــــافل ا ز بد اعمال خویش             چون که بد کردی  بدی آید به پیش

هرکسی کو مارظلم   پرورده است              کـــی توان از نیش او آسوده است

هرچه میکاری درو خواهـــی نمود             هر چه میگـــویی گوشت آن شنود

« این جهان کوه است وفعل ما ندا               میرسد هر دم نــــدا  اندر  نـــــدا»

بر گرفتـــــــا عا قبت  دامــــان او               بر فتــــــاد  آن هیبت  وسامــان او

آنچه خشــــــم  وآتشی افروختـــی               انـــــدرآن آتش خودش هم سوختی

آنچنان از پا فتــــــاد  بر خاک شد               چـــــون  تن رنجور ما غمناک شد

شد هزاران بیگناه درخاک وخون               گشته  اند قربانیی مـــــکر و جنون

صــــــد تاسف  آیدم بر این جهان                میگدازند ازپی ســـــود وزیـــــان

این همه آئین وســــلک این زمان                میفزایــــد درد  و رنج مردمــــان

از تعصب گشته اند مغرور وهم                 کی زبان مـــــردمی دارند فهــــم

عشـــق می باید که تا انسان شود                 فهـــم  همزیستی بشر آسان شود

عشق آنســـان  مذهب  والا   بود                این جهـــــان ازعشق هم پیدا بود

کز ترا عشـــــق است آئین ووفا                 راه نیا بی در طـــــریق مــا جرا

کی کنــــی توهین آن دیـگرکه او               هست انسانی   چو تو ای خوبرو

ف.بری