بیا بیا که دل مـــــن به زند گی  تـــنگ  است          زمان به  دیدۀ  من  لحــــظه های شبرنگ  اســـت

سرود دار چنین بود به مــردن « منـــصو ر»        جهان  نه جای  چنین  مردمان   یکرنگ   اســــت

شکست آئینه و داد مـــیزد  و مــــــی  گــفــت          که چهره ها همه  آلوده است و صد  رنگ  اســت

به سفله دســت مده زانــــکه  دوستی  بــــا او         همان حکایت  دیرین  شــیشه  و ســنگ  اســـــــت

ز بس فـتاده دو چشمم به چهره  های دورنگ          جها ن به دیده من  کارگا ه  نیرنــگ  اســــــــــت

 ز پا فـــــتاده ام اما نــــمــــیــروم از جـــــــا          که شیر شیــر  بود  در قفـــــــس و یا بند  اســـــــت

بــــرای ریــــــــختن خون   پــاک مظلومــان          بگو که ریشه کجا است و  این چه  ته رنگ است

فروختند  وطن  را و میفـــــروشـــند بـــــــاز         فـــــــروش مادر خـــود بــس که مــایۀ ننگ  اسـت

ز رهروان چه پرسی که منزل تو کجاسـت ؟!        «امیر قافــــــــله پا در رکا ب  نـیرنگ  اســــت»

سید ملک شهر لینز

* حسین بن منصور حلاج