دوش  دیدم  که در آغوش  تو ام با دل شاد

چشم حیران، لب خاموش و نهان  در  فریاد

قلب  با  قلب  تو   پیوند،   نگاه   با  نگه ات

سر  به دوش  تو   نهادم   غمم   رفت  از یاد

گرم   شد   ز    آتشِ  عشق   تو   تن   لرزانم

با  نفس  های  تو  شد خانه ی   عشقم  آباد

یافتم   لذت    هستی    ز    هم   آغوشی   تو

که  نه  شیرین  بشنیدست  و  ندیده   فرهاد

تا که  دستان  پر  از   مهر  تو  دستم  بگرفت

آن  دم  از   قید  قفس   مرغ  دلم   شد آزاد 

دیدم آن لحظه که دریا  بود و ساحل به کنار

بوی  جنت  به   مشامم   برسید  از  دَم   باد

روح  افسرده ی  من گشت  دگر   باره  جوان

این  چه  شور بود خدایا  که ز سر  شد  بنیاد

  فرزانه ساحل  حسینی

ارسالی: فیض الله ایماق