حَـلِّ مُعَـمّا
نعمت الله مختارزاده 21جنوری 2009 شهر اسن آلمان
تلیفون زنگــی زد و محـترم ِ ( فــارانــی )
طلب ِ شـعــر ازین ، بی سر و بی پا میکرد
گفت ! دیریست که اشعار، به(افغان جرمن)
نفرستادی و اینگـــونــــه سـخــن وا میکرد
حـــا ل مســـئول منم ، خواهش ِ مارا بپذیر
بــــه مهـــارت بـه دلم مسکن و ماوا میکرد
گفتمش ! قهـــر نه ، بـل ناز نمـودم بَهـِـشان
زانکـــــه طـبـعـم زمن اینگـونه تمنا میکرد
گِلــــــه هــــا کـــردم و گفتم ز حقیقت بر او
لیــــک با نغــــــز ِ کلامش مره شیدا میکرد
گفتمش شاعــــره یی نیز به این درد مُصاب
نا لـه از جـور ِ شما چون منی رسوا میکرد
گفت ! لطـفـــا ً تــو بگـو ، بار ِ دگـر بفرستد
ز سر ِ لطف سخــن ، شهـــد و مربا میکرد
گفتمش می نفـــرستد پس ازین شعـر ، دگر
یکی دو بار فـــرســـتـاده و ، حاشــا میکرد
قصه تکـــــرار شد و ، فیصله در آخر ِ کار
کاپی هــــای بفـــرســتم ، که نه افشا میکرد
بعد ِ آن کاپی یی از شعر ِ خود و آصفه جان
کــردم ایمل کـــه اگـــر ، حَـلِّ معما میکرد
حـــا ل ناراحـت و آزرده ز من گـــردیــــده
شکـــوه مجنون ، چـرا ؟ از غم ِ لیلا میکرد
دامـــن ِ یـــوسف ِ اشـــعار ، دریدن ، عجبا
کــه بــه مصر ِ ادب اعجاز ، زلیخا میکرد
قـصه از مـذهـب ِ فـرهــاد ، به خسرو گفتم
وصل ِ شیرین به دلش شورش وغوغا میکرد
کار ِ عـیسی ، ز حقیقت بــه سـر ِ دار کشید
دار شـرمـیـد و ولــی فخـر ، چلیپا میکرد
ســـیـنۀ حضرت ِ موعود ، که تیربار شدی
امــر ِ او بــود کــه هــر درد ، مداوا میکرد
عاقبت مظهــــر ِ اسـما و صفاتش به ظهور
آمــد و عالــــم ِ ادنی ، چــــو اعـــلا میکرد
گــــرچـه از هر سخنش ، خلقت ِ نو پیدا شد
کــه نـمایـنـده گــی ، از عــا لم ِ بـالا میکرد
گفت ! بُشرا ، به هــمه مسلم و ترسا و یهود
وحــــدت ِ عـــا لـــم ِ انـســان ، مُهـیا میکرد
ز تحـــــری ِّ حقیقت ، به هـمه مژده رسید
بهـــــر ِ تعــدیل ِ معیشت ، رهی پیدا میکرد
هـمه از یک پـــدر و مـادر و از یک وطنید
من و تو محو و ولی ، خلق ، فقط ما میکرد
ترک ِ تبعیض ِ نــژادی و ، ز قومی و ز دین
هـــمـه را بـنـــدۀ ، آن خالـــق ِ یکـــتا میکرد
تا جهان یک وطــن و یک هـدف و یک ملت
صورت ِ حق ز بشر ، جلــوه گری ها میکرد
«نعمت» هرگز نه حراسد که اگر قاضی یی دهر
حکـــم ِ تکفــیر ِ مــــرا صادر و امضا میکرد