نعمت الله مختارزاده                                        8 نوامبر 2008

اِلاهَۀ شعـر

ســـرود ِ عــــاشــقی   لعــل ِ  مذاب را ماند

صفای   طفلک ِ  نـو رفـتـه  خـواب را ماند

به بحـر ِ معنی و تفسیر  ،  غوطه ور گشتم

کـــــه  دامـــن ِ  ، پُری از  دُرِّ نـاب را ماند

چـــسان اُصول و فروعش توان بیان کردن

کــــه فهـم مـا چو خســی  روی آب را ماند

ز حـــرف و واژه و  سطرش  بهـار میبارد

کـــــه سـبزه زار ِ دل ،  اُم الــکتاب را ماند

خوشا به آنکـه دهـد ، امتحان ِ مکتب ِ عشق

سبق نخــــوانــــده  ، ولـــی کامیاب را ماند

کشــیده ام   زتـــو تصویــری ِ  در  خیالاتم

رخی کــــه نرمی یی بــرگ ِ گلاب را ماند

خراب و بیخـود ومدهوشم از حلاوت ِ آن ،

لبی کـــه مستی یی جــــام  ِ شـراب را ماند

حیـــــای  نـــرگــس ِ مست ِ   خـمار آلودت

طلســم  و جــادوی  عــالـم خــراب را ماند

ملیح ِ نرمی  و گرمی یی ،  لحـن ِ با نمکت

دلـیـل و حُجّـت و ،  فـصل الخِطاب را ماند

ز لای ِ گیسوی ِ شبرنگ ، قـرص ِ چهرۀ تو

بــه آســــــمان ِ وفــــــا  ، مـــاهتاب را ماند

حــــریــر ِ پیکـــر ِ اندامت ، ای الاهۀ شعر

مــیان ِ بـــرگ ِ گـــلاب  ،  آفـــتاب را ماند

خیال ِ بوسه شـــود آب  ،  در دهـــانِ هوس

زبان ِ شوق ِ  چشک  ،  در حجـاب را ماند

صریر ِ خامۀ « نعمت» ز شهر ِ خاطره ها

بــه مُـلک و قـــــارۀ دل  ، انـقـلاب را ماند