آصفه خلیل مسعودی                                                    11نوامبر 2008هالند

برگ ِ پائیز

روز ها  منتظرم

            شبها ، هم بیخواب

                       گه در آه و فغان و گهی  در پیچم و تاب

که چرا ؟

                  که چرا نیست مرا هیچ جواب

                                    چه گناهی کردم ، چه گناهی

چه خطایی و چه تقصیری زمن سرزده است

                که مرا بُرده  ز یاد

                            ارتباطش دفعتـاً قطع شده

                                        نه پیامی و نه احوالی ازو

                                                     نه خط و نه خبری

نه دق البابی  و نه تک تک و نه زنگ ِ دری

          که بگیرد خبرم          

                   قدمی رنجه نماید سویم

                                 گپ ِ خوب و بد  و تـُنـدی یی کلامش شنوم

                                                  که بمن روح  ببخشد سخنش

ظلمت و شام و سیاهی یی فراق

       ز وصال ِ گپ ِ او پاره شده روز شود

                 صبح ِ صادق بدمد

                        روز شود

                                   تاکه از پنجرۀ قلب ِ حزینم

                                            نور ِ خورشید ِ صدایش

                                                         همه تاریکی را

                                                                   محو و نابود کند

چه گناهی کردم

       چه گناهی

                که مرا برده زیاد

                        جگرم کرده کباب

                                   نیست در چشمم خواب

                                           روز ها منتظرم

                                                    شبها در تب و تاب

                                                           نیست در چشمم خواب

می خواهم شنوم

          ولی افسوس افسوس

                   همه جا خاموش است

                             دل سراپا گوش است

                                         میخواهم شنوم

                                                    بسی با روح و روان

                                                                شنوم از دل و جان

 

 بهر ِ چه خاموشیست

                       همه جا گشته خزان

                                        هرطرف برگ ریزان

                                                               ناگهان گشته خزان

من چو برگ ِ پائیز

          که فتاده به زمین

                         خشک و پژمرده و بی ارزش و زرد

                                   که فتاده به زمین

                                             به زمین ،  زیر ِ پاهای غرورش

                                                          خیلی بی ارزش و هیچ 

لیک او مثل ِ خزان

     زیر پا کرده مرا چون برگی

           به سرم پا بنهاد و بفشرد

                  الوداع گفته و رفت

                        گل ِ امید ِ مرا پرپر کرد

                              نوبهاران ِ مرا باخود برد

                                      نو بهاران ِ مرا

                                             رنگ و بو و  لب ِ خندان ِ مرا

                                                   روح و ایمان ِ مرا

                                                             نور ِ چشمان ِ مرا

                                                                  همه را باخود برد

 نه نگاهی به عقب کرد و

         نه هرگز نظری

                  ناسزا گفته و با خشم وغضب

                          بسی با مُشت  و لگــد

                                در و دروازه گک ِ لانۀ تنهای مرا

                                         سخت کوبیده و دُشنام به من داده و رفت

آنچه بودی بمیان ِ من و او

         نه دو سه ساله و ، پنج ساله و ،  نـَه  ده ساله

                بلکه پانزده ساله

                      همه را داد به باد

                            به دلم داغ نهاد

                                   نه کم و بیش

                                         ولی خیلی زیاد

                                               به خدا خیلی زیاد

دل ِ بیچاره گکم را بـِشِکست

      آنچنانیکه نگردد پتره

              نشود پینه و پیوند دگر

                     چونکه پاشان شده  پاشان شده بشکست و شکست

                           مثل ِ یک شیشۀ نازک

                                  که به سنگش بزنی

                                         ریزه ریزه شده  پاشان شده ریزد به زمین

                                              زیر پا گشته و نابود شود

                                                     که ازو هیچ نماند اثری

آری آری بخدا

   آری آری بخدا سخت شکست

      سخت بشکست  ، دل ِ بیچاره گکم

          آنقدر سخت شکسته که دگر جایی نیست

              نه به پیوند و نه بر پتره  و نه پتره گری

                  نه به دارو نه بر داکتری

                      نه به تعویذ و نه طومار و نه جادو  و  نه  بر جادوگری

                         نه به پند و نه نصیحت

                              نه به ملا و به رمال و به فالبین و به هر فال بری

آه  آه

     ای خداوند ِ خدا

           ای خداوند ِ خدا ، که توئی  خالق ِ یکتای همه

                 تو خودت میدانی

                        تو خودت آگاه ای

                                به همه راز ِ نهان

                                       هرکه ، هرچیزیکه ، هرجا بنماید پنهان

تو خوت میدانی

           که مرا هم روزی

                  نوبهارانی بود

                           سر و سامانی بود

                                   لبی خندانی بود

                                                روح و ریحانی بود

                                                              که ز من حظ میبُرد

ناز میدادمش و زمزمۀ سرداده به او میخواندم

     نغمۀ عشق بلند کرده به گوشِ دل ِ او میخواندم

         او ، او ز الحان ِ ملیحم

                او ز آواز ِ خوش و نغمۀ دلانگیزم

                     به خدا یک دامن

                          یک چمن

                               یک بهار

                                   یکجهان حظ می بُرد

ولی حالا

    من یکی برگ ِ خزانیکه کنون زردم و خشک

         زیر ِ پا افتاده

              شبنم ِ یاس سرم باریده

                   شده بیچاره و بد بخت و گِل آلوده

                           تک و تنها

                                    بیکس و بی همدم

                                              نه پناه و نه امید و نه مفرّیست مرا

به خدا

      به خداوند ِ خداوند سوگند

           تازه بشکفته گلی یاس ِ بهارش بودم

                چمن ِ سبز ِ بهارش بودم

                     گل ِ خوشبو و هزارش بودم

                          دلبر و یار و نگارش بودم

                               نغمه و ساز ِ شعارش بودم

                                    طبله و چنگ و دوتارش بودم

                                         سایۀ قامت ِ چون سرو چنارش بودم

                                               همه جا و همه وقت

                                                       من به پهلو و کنارش بودم

بس

  بس بس

    پس ازین نیست مرا طاقت و نه تاب و توان

       زانکه پامال و حقیر گشته و نابود شدم

          رخت بربستم و رفتم پس ازین

              با دل ِ خسته و بشکسته و نومید و حزین

                که نباید شنوم

                  سخن و حرف و گپ ِ بانمک و شیرینش را

                    عهد و پیمان ِ دروغینش را

                        که دگر نیست مرا گوش ِ شنیدن

                           چشم ِ دیدن

                              نه زبان و لب و دندان ِ سخن گفتن و زاری کردن

                                جگر و قلب و دل ِ ساده و باور کردن

                                     درد و اندوه و غمش را همه احساس نمودن

من دگر حال ندارم به خدا

    زندگیم  بسی گردیده تباه

       هست و بودم همه تاراج شده

           سینه بر تیر ِ جفا و ستم آماج شده

                نیست چیزی به بساطم بخدا

                     نه دل و نه جگر و قلب و نه احساس مرا

                          چونکه یک برگ ِ خزانی شده ام

                             برگ ِ پائیز

                                 برگ ِ پائیزیکه خشکیده و افتاده زمین

                                    زیر ِ پا گشته  ، گِل آلوده و نابود شده

                      چونکه یک برگ ِ خزانی شده ام

برگ ِ پائیز

      برگ ِ پائیزیکه خشکیده و زرد رنگ شده

           با خزانش به سر ِ جنگ شده

               پای احساس ِ خر ِ حوصله اش لنگ شده

                   خـُلق ِ او تنگ شده

                       زیر ِ پا گشته و بر فرق ِ سرش  سنگ شده

                            کمر ِ همت ِ او چنگ شده ، چنگ شده

                                برگ ِ خشکیده و کم رنگ شده

                                         برگ ِ پائیزیکه با ننگ شده

من همانم

همان

برگ ِ پائیزی که افتاده و خشکیده ، پُر آژنگ شده

برگ ِ پائیزیکه با ننگ شده

تک و تنها شده بی رنگ شده

برگ ِ پائیز

*********************************