میدزدند!

 به  نـرد عاشــقی، امروز  چا ل   زور مــــیدزدند

صدای کـــشت و ما ت یـار را، از دور مــــیدزدند

نه شد روزی کسی که، برسر راهش کمـین گـیــرد

چو دزدان روز با مستی، عــصا از کـور میـدزدند

خــطای سنجــش عـا لم،  شمــردن کار نــادان شـد

جــلایی گــوهـــــر نایاب را  از نــور مـــــیدزدند

نمیخواهم که با عورت روم در خاک بعد از مرگ

چـــو مــــیدانم کـــفن را از درون گـور مــیدزدنـد

مـــیراث شــوم شیــطان الــتفات عـمر جاهـل شـد

خــرد را از ســر شـــوریـدگان، مغـرور میدزدنـد

***

مــرا از کــرده ی تقــدیر باور گشــته این انجـــام

کــه آغــــاز بهـــاران را به ایـن منـظور مـیدزدنـد

نعمت الله ترکانی

۱۴ مارچ ۲۰۰۸

 

غزل

 تـن  بلـــوری  انگـــور مـیطپـــد  در  آب

شراب میشود  و نشوه  و  کسالت و خواب

دلی  ز  رخــوت  یک  همــنشینی   بیــجا

به  سهـم خـواهش شـیطان میگشــاید  باب

صـدای  پـر هــوس  زنگ  پای   رقاصـه

لب کبود به یک بوسه  میخـورد صد تاب

ز انتــحار مـجاهد  به  خانه  هــای  امــیـد

 بهـر کجای شط خـون  مـیکشد  به  شتاب

دل شــکستۀ یـک پیــر مــرد در  مسجـــد

هــزار بار تــرک میـدهــد خــم  مـحـراب

امـــید نان  به  شکم هـای  گشنۀ   اطـفـال

کــنار جـاده عبث روز میرود  به  حساب

***

عزیز  من سفری  کـن  به خـانۀ دل  مـن

غــم تو کرده مـرا بیـشتر ز  پیش خـراب

نعمت الله ترکانی

۸ مارچ ۲۰۰۸