بهار

 

گفتم  بروم  سوی  وطن  فصل بهار است      

 هم  وقت  گل  لاله  و  هم   خانه   یار  است

دوستان همانجاست و عزیزان همانجاست        

 دور از وطن و خانه دلم خسته و زار   است

ای لاله  بخوان  سوی  چمن  مرغ  مهاج        

  کین   بلبل    پرسوخته  شیدای   بهار   است

گر مانده  دلی  زنده  در این کوی غریبی          

 از لطف  و کرامات   مولای    مزار   است

نوروز  رسید  سفره   هفت سین  شده پهن        

 به آن میوه هفت رنگ که در بوس وکنار است

توفال  نیکو  گیر  و  به  تن  جامۀ  نو  کن      

 این روز نوی  را  که  اولین  روز  بهاراست

بیدار  شو  ا ز خواب  گران  هموطن  من        

 که آفتاب  به بام  آمده   و   موسم   کار   است

دهقان   جوان ام  کمر  همت  خود  ببـــند        

 یوغ تو واسپا ر تو  بازو ات  به  کار  است

امروز   اگر   شاخه   در   باغ      نشانی        

 فردا   همین   شاخه   تنومند    چنار    است

یعنی که  زجهد   تو   وطن   میشود   آباد        

 از کار وتلاش است  که آرام  و قرار  است

شادم   زمانی   که   رخت     شاد    ببینم          

 خوشبخت  بود  آنکه  مرا قوم  و تبار است

کام  تو  شیرین  باد  تنت  خرم   و دل سبز        

 تا  بودی   و هستی وترا این روزگار   است

 "هر روز  تو  نوروز  و  نوروز  تو  پیروز"

  این خواست دل من به تو در روز بهار است

 

   این چند سطر را از دوردست های غربت همیشه خزان، نثارساقه های سبز لاله های که ازسبد گلفروشان شهر زیبای کابل بهار را به کابلیان خبر میدهند، تقدیم میدارم  وآن لاله ها را بر تربت آن هموطنانی که یغمای زمستان نگذاشت تا به پیشواز بهار بروند پر پر میکنم.

بصیر احمد مهاجر