غزل

مـفــشان گیــسوان را گــیره ای بکار دارد

و مزن به شـانه کاکل، که زبان خــار دارد

به نوازشــی نسیــمی بسپــار عطــر تـن را

دل من به قــصد صــیدی هدف شکار دارد

شب و روز پر گشودم که رسم به بارگاهت

نبود مـــرا حضورت هــمه جا حـصار دارد

همه مست و کوچه گرد اند به امید دیدن تو

با شراب و شاهد و چنگ کی سر خماردارد

گل مـــرسل سپیدم تو به ملک دل سفـر کن

که خــیال باغ شعـــــرم هـوس بهـــار دارد

تو دمی بیا و بنشین که زعمــر رفـته گویم

همه درد و رنج سخـتی که به یـادگار دارد

نعمت الله ترکانی

 

قفــل

یک قفـل بر دلم زن ، یک قفـل بر زبان

کی مــیشود که درد دلم را کـــــنم نهان

هرگـــز مگــو که آه چرا میکشم همیش

سر گشته ام ز تلخی و بی مهـری زمان

رفتم مرا ببخش دیگر راه و چاره نیست

آری منم که پیش کسان گفته ای؛ هـمان

زان خاطــرات رفته نگویم   بهیچ کس

در پاکبازی ام نبری گاهــی ایـن گــمان

عشق تو شعـله میکشد از تار و پود من

در حسرت بهار تو پژمرده   و  خزان

شاید شنیــــده ای که فــنا میشوند هـــمه

بنیاد ظــلم و قاعـــدۀ زشت در جـهــان

محبوب مــن  بیا به مزارم زبعد مـرگ

خــاک مـــرا به نام وفـا گیـر امـــتحـان

نعمت الله ترکانی

 

آغاز و انتها

غــروب در افــق غــرب خــنده هـــا دارد

که ایـــن عجـوزه چــــــرا دل به دنیا دارد

نه شام و صبح دهند پند از طلوع و زوال

نه چــشـــم بیــــخبــراش ذرۀ حیـــا دارد

شنــیده مــردن فــرعــون و رفتن نمــرود

 خیال کـــرده که دنیا به کـــس وفـــا دارد

گل شگفـته نـدانـد او را که عـمر کم است

اگـــر چه جهــــرۀ رنگین خوشنمـــا دارد

مــصیبــت از ره دوری نمــیرسـد یکــبار

جزای کـــردۀ زشــت تـوکـی صــــدا دارد

رسیـــده نوبت یکـــرنگــی دل مــن و تو

زمـــان شکــــوه به دو رنگی شمـا دارد

مـشو تو غــره به چند روز قدرت کـاذب

که هـــر پدیــده ای آغاز  و  انتـهــا دارد

نعمت الله ترکانی

 

غزل

 ز بعــد مـا نه غزل  نه تــرانه  میماند

نه قصه های خـــوش عاشقانه مـیمـاند

بیا که دل بسپاریم به کـــــردۀ  تقدیــــر

که عمــــــر میگـذرد این بهانه میمــاند

به جنگلی که وزد باد ســــــرد پـاییـزی

  پرنده میپـــــرد و آشیــــانه  میـــــماند

دل شکستــــه ما را بدست کـــــم منگر

شکست چو خــوشۀ گــندم، دانه میماند

صــــدای پای غم هرزه و جــــوانی ها

غـزل به شرح جــــدایی  نشانه میمـاند

سـروده ام ز طبع گرم قصــۀ مـــجـنون

بخوان که نام خوشت  در زمانه میماند

نعمت الله ترکانی

12.06.2007