رسول پویان

این غزل را با الهام از مردم صبور و رنجدیدۀ  میهنم سروده ام؛ مردمی که در زیر سنگین صخرهای جنگهای درازدامن، بحرانهای پیاپی و نقشه های دسیسه مندانۀ رنگارنگ هنوز زنده اند و از هستی تاریخی و فرهنگی خود دفاع می کنند و بسرزمین اجدادی خود عشق می ورزند.

گوهردل

چو عشق ومهرو خرد پر کند رگ جانم            همیشه بر لـب دریای دل غـزلخوانـم

رقیـب خـفتـه بخـاک سـیـه چـه می دانـد           فراتر از سـر خـورشیـد رفتـه ارمانم

بـرون نمـی شــود از دل امیـد و آزادی            چــو پــور آریــن و زادۀ خــراسـانـم

حـدیث گـوهـر دل در صدف نمی گنجد            چـو مهر بلخ و هـری تا ابد فـروزانم

زبس که خـامۀ یـاران دریـد سینـۀ شـب            طـلوع صبح صفا سـرزد از خیـابـانـم

زنای سـوختـۀ دل سـوز مـولوی خیـزد            اگـر که خصم زنـد شـعله در نیستانـم

زغـزنـه یاد سنایی است تا ابـد جـاری             رهیـن گنج هنـر یـار عـلم و عـرفـانم

زبــوعـلی و ز رازی و عـلم بـیـرونی             بــرم بهـره و از جـاهـلان گــریـزانـم

زکـشـت زال دمـد تهـمتـن و بـومسـلـم             بوقـت رزم و ستیز همچو شیر میدانم

اسیـر شب نبـرد ره در دل خـورشیـد

زخیـل شـبزدگان نیـست بیـم چنـدانـم