سرود وحدت

رسول پویان

عشـق را در تار میهن ساز کـن           قـصـۀ مهـر و وفــا آغـاز کـن

کینه را از دل برون افکن بسوز          در دل شب مشعـل دانش فـروز

خـانۀ جـان از عـداوت پاک ساز          داستـان مهـــربـانـی کـــن دراز

چیست آخرحاصل جنگ و ستیز          جـز خـرابـی و تبـاهـی و گـریز

هردلی در درد میهن ریش ریش          خاطـرهـرهموطن زار و پریش

کس نیـابی خنـده رو و شـاد کـام          کس نبیـنی فـارغ از رنج مـدام

لــرزۀ وحشــت بـدل افکـنـده اند          ریشـۀ صلح و صفا را کنـده اند

خصـم میهـن آتـش افـروزی کند           غــارت آرامــش و روزی کـنـد

نیست رحمی در دل چون آهنش          گرگ وحشی خفتـه در پیراهنش

کـشتـه با تیــغ ستــم چــوپـان را          بر دریــده قــلب گــوسفنــدان را

خاک در چشم و طن پاشیده است          دیده پرخون کرده بخراشیده است

مـام طفـلان وطــن را کشتـه زار          طفـلـکان هـــرسـو فتـاده بـی قرار

نه عروسک بازی و نه نان وآب          برده فقرو وحشت ازچشمان خواب

خــــورده دیــوانـی پــریــزاد ورا                  خـــــــــــــاطــــر  آرام و آزاد ورا

تخم یأس و نا امیدی کاشت خصم          برکت ازحاصل مگربرداشت خصم

خــار وحشــت میــوۀ تـلــخ آورد                  از جنــوب و شـــرق تا بلــخ  آورد

می کـند در کـام میهـن زهـر مار          می بـرد شـهـد و شکـر را از دیار

یـار، میهـن را شـکـر باران کنـد          وحشت و غـم را زبن ویـران کـند

آتـــش انـــدازد بــه بنیــاد نـفـــاق                   بـرکنــــد بیـــخ کـهــن زاد نـفـــاق

نـغمـه یاران ســرود وحـدت است         اتحـــاد مـــــردم با غــیــرت اسـت

نرگس و سوسن رفیق سنبل است                     نـسترن یــار و نـدیــم بـلـبـل اسـت

خار وحشت از چمـن بیرون کشید        نیــش مـار از پیـکر هـامـون کشید

بـا وطـنــداران وطـنـــداری کنیــد         غـم زدلهـا دور و غمـخواری کنیـد

طــرح نــو آریــد بـمـیـدان وطـــن

پـاس داریـد عـهـد و پیمـان وطــن