"مـا اعتناء به عالــــم و آدم نمی کنیــــــم "        سر پیش پای ناکس و کس خم نمی کنیم
ما را متاع صبر و مناعت فراهــــم است        اسباب حــرص و آز ، فـــراهم نمــــی کنیم
در تیره چاه خشم ، چو بیژن فتاده ایــــــــم        یاری ، طلب ز همت رستم نمی کنیـــــــــم
دست طمع به دست مسیحا  نمی دهیــم             دل را رفو به رشته‌ی مریم   نمی کنیــــــــم

لب تشنــه‌گان وادی حرمــان و حسرتیـــــم        آبی ، طلب ز چشمه‌ی زمزم نمی کنیـــــــم
ما را جنون و داغ دل و موج غم ، بس است        چون لاله ،التفـــات به شبنـــم نمی کنیــــــم
هرگز شگفته خاطر و خرم دلی مبـــــــــــاد        گر خاطری شگفته و خرم  نمــی کنیــــــــــم
عنقای پر صلابــــت معـــــــراج همتیــــــــم          خود را رهین همـــت حاتـم نمی کنیــــــــــم
جز غم که هست محرم جان ، در حریم دل        کس را در این حرم کده ، محرم نمی کنیــــم
فرمــــان پذیر خالـق شیطان و گندمیـــــــم         هرچند سجــــده بر گـل آدم نمی کنیـــــــــم
گیرم که نیست معنی رنگین به شعر مــــا       الفـــاظ یــــاوه درج در آن هم نمی کنیـــــم

سروده ای مرحوم عبدالکریم تمنا هروی