بزرگی و قداست زن، ماندگار تر از روز زن است.

هر سالی فقط یک روزی در جا جایی مجلس ها آراستند و گاهی سفره های رنگین برپا کردند، قلم ها را برداشتند و دهن ها را گشودن و زبان‌ ها را پیچ و‌ تاب دادند، انگار این همه، زن و وجود سنگین سایه ی صلابت زن را‌ گرامی  داشته اند.

اما هیچ‌گاه حقوق زن را آن گونه که اسلام عزیز و سنت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم و انسانیت است برایش نه داده اند، از محکمه‌ی صحرایی اش، از ستردن اشک و آه و ناله فریادش نه کاستند و در بهترین حالت هم اجازه ی گفتن حرف د‌وم را به زن داده اند. ام‌روز طالبانی تروریستی که هیچ و‌ هیچ. 

چی دروغ بزرگی، چی روی های  دو رویی در پشت این پنجره های پنهان شخصیتی که ففط با نقاب تظاهر تفلای بزرگ داشت زن می‌کنند.

حسرتا که این ها بزرگی شآن زن را قرائت بی پیرایه یی از سیاست های بگو و بگذر خود

می‌دانند، که حتا از جملات شان در تحسین زن رنگ و بوی دروغ  را احساس می‌کنی.

مادامی که این روز و این ساعت به تاریخ پیوست، دیگر این زن یعنی مادر من، خواهر من، فرزند من است که در لایه ی زیرین فراموشی قرار می‌گیرند و بار ملال جبر روزگار را به شانه های ستبرش حمل می کنند، اما از همت و‌ مناعت و متانت و وقار شان هرگز چیزی کم نه می شود. و با استواری با معنای خود قامت هر چی ریاکار دنیای سیاست است را دوتا می سازند و خودشان ققنوس وار سر بر می‌افرازند و‌ تابنده‌گی را فرزندان و خانه‌واده های شان ارمغان می آورند.

زن‌ می‌داند که او‌ موجود فراخور ستایش و آفریده‌ی خاص خدایی است که خودش قداست خاصی به او داده است.

بزرگی زن، ماندگاری زن، پای‌داری و شجاعت زن برای هر زن و خواهر هم‌وطن من و همه زنان کشورم تسلیت باد که حالا در زیر چکمه‌های بی‌داد ظلمت ستوران بی‌فرهنگی قراردارند و ابتدایی‌ترین حقوقی انسانی را هم نه‌دارند.

 نوشته: محمدعثمان نجیب