محمد عالم افتخار

 

                   (در پیوند به پیام بی بی گوهر شاد ترکمنی)

                                       ــ بخش دوم و پایانی ــ

تماس ایمیلی مهمی از اسم بانو گوهرشاد ترکمنی داشتم؛ که قسماً در انترنیت نیز انتشار یافته است:

«اکتبر 21, 2016 در 9:07 ب.ظ

محترم افتخار

میخواهم لطف کرده درین باره که گناه و گناه اولیه که مذاهب ابراهیمی ایقدر زیاد در باره آن بالیده اند با این نظریه انیشتین بزرگ چه ارتباط پیدا می‌کند و خود این مذاهب استوپیدیای بشر حساب میشوند یا نی ـ و چطور میتوانیم به اینها معرفت پیدا کنیم؛ یک اندازه روشنی اندازید.

با احترام  گوهرشاد ترکمنی»

اینک دوام عرایض خدمت ایشان و سایر عزیزان:

آدم چگونه ساخته شد؟

در ادامه می خوانیم:

 «خداوند به فرشتگان فرمان داد که یک مقدار خاک از روئ زمین جمع کنند. و ایشان چند قسم خاک  را گرد آورده و با آب های مختلف آنرا خمیر کردند. اندام آدم از این خمیر ساخته  شد ...آدم ... مدت چهل سال به صورت خمیر و بعداً مدت چهل سال به شکل گِل پخته بود و سپس تجسم یافت. درین حالت هم مدت چهل سال بر او گذشت. بعداً خداوند در او روح دمید و زنده گردید ... حینی که خداوند اندام آدم  را پیدا کرد؛ طول قامتش 60 گز بود و در بدنش 360 رگ و 240 پئ و در سرش از گردن به بالا 7 سوراخ وجود داشت.»

قصهء پیدایش آدم در تورات نیزهست ولی نه با اینهمه حشو و زواید. قسمت اخیر باب اول و باب های دوم و سوم و چهارم سِفر پیدایش به همین قصه اختصاص دارد. ولی در تورات از عزم قبلی ی خدا در آفریدن آدم به حیث خلیفه در زمین سخن نمی رود و نیز فرشتگان به چنان امتحان حیرت آور مأمور نمی شوند و لذا عدم سجود و طرد ابلیس نیز از این رهگذر وجود ندارد.

  اما حوا در بهشت توسط مار که زیرک ترین خزنده گان است؛ فریفته می شود و از میوهء درخت  ممنوع  که تورات آنرا «درخت معرفت نیک و بد» می خواند؛ می چشد و چون لذت آنرا اعلا می یابد؛ به جفت خود آدم هم می خوراند! آنان چون از میوهء این درخت می خورند «عارف نیک و بد» می شوند و به اولین بدی در وجود خود که عریان بودن شرمگاه هایشان است؛ واقف می گردند.

در اینکه آدم و حوا از برگ های درخت انجیر مخصوصاً برای ستر عورت خود مدد می جویند؛ سخن تورات و قرآن یکیست. ولی تورات مانند برخی از مفسران قرآن نمی گوید که درین هنگام درختان  بهشت از آنان می گریختند و آدم (و حوا) را ـ که به کمال دانش ها و به معلمی ی فرشتگان رسانیده شده  بود ـ چنان  نادان و خِپِل نشان نمی دهد که کم شعور تر از درخت انجیر باشد و درخت انجیر(یا درخت حنا) با ترحم و رقت احساس؛ برگ های خود را جهت پوشانیدن عورت آدم و حوا بر شرمگاه های آنان بنشاند.

در تورات دلیل اینکه آدم و حوا از بهشت اخراج و به زمین محکوم به گذران پر مشقتی می شوند؛ خلافت خدایی نه، بلکه این است (آیات 22، 23 و 24 باب سوم سِفر پیدایش):

«و خداوندِ خدا گفت: همانا آدم مثل یکی از ما (خدایان) شده که عارف نیک و بد گردیده؛ اینک مبادا دست خود را دراز کند و از درخت حیات نیز گرفته و بخورد و تا به ابد زنده ماند * پس خداوندِ خدا او را از باغ عدن بیرون کرد تا کار زمین را که از آن گرفته شده بود؛ بکند* پس آدم را بیرون کرد و به طرف شرقی ی باغ عدن؛ کروبیان (فرشته گان) را مسکن داد و شمشیر آتشباری را که به هر سو گردش می کرد تا طریق درخت حیات را محافظت کند*»

البته تحلیل و تعلیل و چون و چرای تفاوت های قرآن و تورات (و کتب مقدس ادیان غیر ابراهیمی)  در این مورد و سایر زمینه ها طئ سیر و سلوکی که ما در جستجوی مبداء معرفت می باشیم و از مقصد  به جانب مبداء در حرکت افتاده ایم؛ جا ندارد!

لذا با آنچه گفته آمدیم متأسفانه بابای 60 گزهء هزار سالهء هزار اولادهء ما که خلیفهء خدا در زمین  هم بوده وعلم های فراوان مورد ضرورت این خلافت عظیم را نیز داشته است؛ آن مبداء معرفتی که ما  می جوئیم بوده نمی تواند؛ چرا که پیش از وئ؛ زمین موجودیت داشته و او از خمیر خاک و آب زمین  ساخته شده است!

اکنون پرسش اینست که آیا آن زمین همین زمینی بوده است که ما هم اکنون در آن زیست می کنیم؟ آیا در آن حیات یعنی جانوران دیگر وجود داشته است یا چطور؟

گرچه مشکل است در قرآن به این پرسش پاسخی صریح دریافت کرد اما «کاسه های داغتر از آش» یعنی مفسران شمشیر به دست قرآن؛ به این پرسش ها پاسخ  داده اند: در همان «قصص القرآن» می خوانیم:

«در تاریخ عربی بدایع الزهور آمده است که جبرئیل ...آدم... را به روز جمعه وقت طلوع آفتاب در هندوستان بر فراز کوه راهون فرود آورد. در تفسیر صاوی آمده است که آدم ... در هند در منطقه ای که به نام سراندیپ است؛ فرود آمد و ... حوا... در سرزمین جده ـ  در ساحل دریای شور ـ پایان شد .... در تاریخ عربی آمده است که مدت هجران و جدایی آدم و حوا 500 سال بود.»

آری! 500 سال مردی تنها در زمینی خشک و بی بشر و بی حیات؛ اینجا و زنی تنها تحت عین  شرایط در آنجا!؟

فقط یک صفحه را ورق می زنیم:

«حینی که... خداوند اراده کرد تا آدم و حوا ملاقات کنند؛ پس به آدم الهام یا وحئ نمود که به طرف  مکهِ معظمه رهسپار شود و به زیارت بیت الله شریف و طواف آن نایل گردد. وقتی که آدم... به جوار کعبهِ مکرمه رسید؛ خداوند برایش وحئ کرد که هفت مرتبه به دور کعبه سر لچ و به عجز و انکسار گردش کند....

در بدایع الزهور آمده است که بعد از طواف؛ خداوند به آدم فرمان داد که جانب عرفات برود. آدم... که به عرفات رسید چشمش به حوا... افتاد که به طرف او می آید و درعرفات هر دو وصل و تعارف نمودند. از همان فرصت خداوند وقوف عرفات را به حجاج ضرور دانست؛ آنجا را بدان عرفات نامیدند که آدم و حوا در آن تعارف نموده اند... در کتب فقهیه این سخن نیز درج است که مزدلفه همان مقام است که...آدم و حوا...در آن جمع شده بودند... بعداً آدم به غرس اشجار، حفر چاه ها و آبادی اقدام نمود.»

ما این قطعات را برای آن نقل نکردیم که به سؤالاتی پاسخ بیابیم مانند اینکه:

قبل از آدم و آدمیت؛ مکهء معظمه برای چه و برای کی موجود بود؟

بیت الله شریف که نخستین آدم ـ ابو البشر ـ  به طواف آن مأمور گردید؛ از چه زمان و چگونه اعمار شده بود؟....

 آدم که مؤظف شد «سرلچ» به طواف بپردازد؛ در سر و تنش چه چیز وجود داشت تا آنرا بردارد؟

 اگر عرفات به دلیل تعارف آدم و حوا در آن مکان؛ موضوعیت یافت و مزدلفه و امثال آن نیز؛ پس حجاج پیش از آدم 60 گزهء ساخته شده از خمیر خاک ـ  یا خلیفهء خدا بر زمین ـ  چه مخلوقاتی بودند و چگونه به  طواف بیت الله شریف می پرداختند و حج آنان بدون مراسم عرفات و دنباله های آن چه سان انجام می گرفت؟ و... و....

 ما فقط و فقط می خواهیم زمینی را بشناسیم که آدم طرد شده از جنت عدن؛ بر آن فرود آمد.

 چنانکه صراحت کافی دارد؛ آن زمین؛ همین است که ما هم اکنون در آن به سر می بریم. زمینی حاوی جغرافیا های «هندوستان»،  «جده» و عربستان، مکهء معظمه و بیت الله شریف...یعنی فی المثل؛ پای عطارد و زهره و زحل و مریخ و نیپتون و پلوتو .... در میان نیست.

 ولی به نظر می رسد وقتی هندوستان وجود دارد؛ شاید هندو ها هم وجود دارند. اگر چنین نمی بود  و نام سرزمینی قبل از باشنده گان آن یعنی اولادهء پسین آدم موجود می بود؛ باید به عوض هندوستانِ «ناپاک» و «نجس»؛  پاکستان ـ  باشگاه مقدسان ـ گفته می شد. خاصه که کتاب مورد بحث ما و صد ها هزار عنوان کتب اسلامی و قرآنی در پاکستان تألیف و چاپ شده و می شود و پاکستان بیش از تمام بلاد زمین؛ مدرسهِ جهاد و مرکز اسلامی و قرآنی دارد.

به همین ترتیب؛ وقتی پیش از فرود آمدن حوا از بهشت و از آسمان؛ جده و عربستان همراه  با مکهِ معظمه و بیت الله شریف وجود داشته است؛ پس احتمالاً باشنده گان عرب این سرزمین و متولیان عرب این بقاع مقدسه هم موجود بوده اند. بدینگونه پیش از آدم و حوا و هابیل و قابیل و سلسلهء شان تا ابراهیم و دیگران؛ لا اقل هندو ها و عرب ها در روی زمین موجود بوده اند!؟

همین کتاب  قصص القرآن به این وسواس و اندیشهء ما پاسخ میدهد:

«... خداوند که به مقتضای حکمت و مصلحت خود؛ زمین و آسمان را پیدا نمود؛ گروهِ جن را در  زمین سکونت پذیر ساخت که مدت مدید بالای آن تصرف و بود و باش داشتند.  بالاخر بین ایشان بغض  و عداوت پیدا و به کشتن و بستن همدیگر اقدام نمودند. ابلیس از زمرهء فرشته گان به شمار میرفت. و خداوند به فرشته گان فرمان داد که با این مخلوق (جن) به جنگ بپردازید. فرشته گان به طبقهء جن حمله بردند؛ برخی را کشتند و برخی را به کوه ها و جنگل ها راندند و زمین به تصرف فرشته گان در آمد. ایشان به تسبیح، تهلیل، عبادت و فرمانبرداریی باری تعالی مشغول شدند....»

بدینگونه احتمالاً باشنده گان سرزمین هندوستان ـ هندو ها ـ  از همان طایفهء جن بوده اند؛ ولی باشنده گان سرزمین جده و عربستان و متولیان مکهِ معظمه و بیت الله شریف؛ از فرشته گان.

چرا که موقعیت جغرافیایی صحرایی عربستان؛ مؤید این موضوع است که طبعاً فرشته گان)ناتوان از رفتن به کوه و جنگل!) خیلی  زود آنرا از تصرف جن ها بیرون کرده اند؛ چون برخی از جن ها در کوه ها و جنگل ها پناه برده بودند؛ لهذا هندوستان که خطهء کوهستانی و جنگلزار می باشد؛ جای مناسبی برای ایشان بوده است!

کتاب قصص قرآن به ادامه حتی به این پرسش احتمالی ی دیگر هم پاسخ می دهد که تحت شرایطی که فرشته گان بر زمین مسلط و در زمین به تسبیح، تهلیل، عبادت و فرمانبرداری ی باری تعالی مشغول بودند؛ چرا خداوند؛ آدم را پیدا کرد؛ شاید خداوندِ خدا را؛ عبادت آدمیان بیشتر و بهتر اقناع و ارضا و اشباع می ساخت!؟:

«قبل از پیدایش آدم...مر ابلیس را در آسمان ها و زمین قدرت و اختیارات کاملی بود و به لباس فرشتگان به طاعت و عبادت الله تعالی می پرداخت. خداوند... اراده کرد که به آدم ... و فرزندان او  احسان و انعام نماید و اگر چه حضرت الهی به موجودیت آدمی کدام نیازی نداشت اما برای اینکه بین  ظالم و مظلوم، عاصی و مطیع،  حاکم و محکوم، عدل خویش را اظهار نماید؛ به پیدایش او اراده نمود.»

لهذا تا ابد الزامی است که «ظالم و مظلوم، عاصی و مطیع، حاکم و محکوم» موجودیت داشته باشند تا حضرت الهی بتواند «عدل خویش را اظهار نماید!»

اما چنانکه دیدیم خداوند ـ ظاهراً تحت تأثیر عصبانیت ناشی از نافرمانی ی ابلیس ـ فراموش کرد که آدم را برای خلافت خود در زمین آفریده بود؛ و لهذا به جای اینکه او را به مأموریتش در زمین اعزام دارد؛ به بهشت مسکن داد و زینهار باشی هم عنایت فرمود. بدین جهت این مورد را: که ابلیس با  وسوسه کردن حوا و آدم به خوردن میوهء ممنوع؛ در حقیقت کمک کرد تا ارادهء اولینِ خداوند جامهء عمل پوشد و آدم راهی ی زمین شود؛ عجالتاً به بررسی نمی گیریم ولی این حقیقت که زمینِ زمان هبوط آدم همین زمین کنونی است؛ در قصهء هابیل و قابیل تأئید نیرومند تر پیدا کرده است: 

هابیل و قابیل )در تورات: قائین) نخستین پسران آدم ـ خلیفهِ یهوه سبایوت یا خداوندِ خدا بر روی زمین ـ بودند. قابیل طئ درامه ای به خاطر حسادتش در مورد «زن» تصمیم گرفت؛ برادرش هابیل را به قتل رساند؛ اما (درجهء تکاملی ی نوع بشر به اندازه ای پائین بود که) نمی دانست (و نمی توانست بداند که) این عمل (کشتن) را چگونه انجام دهد؟

 «درینجا شیطان به صورت انسانی (منظور بشر یا آدمی است!) آمد؛ یک سنگ را از زمین برداشت و بر سنگ دیگر محکم زد که سنگ دوم شکست. قابیل حرکت او را مشاهده کرده به دل تصمیم گرفت که برادرم را به این طور از بین می برم. قابیل حینی که هابیل را بالای کوهی به خواب دید؛ سنگ بزرگی را برداشت و بر سر هابیل کوفت...قابیل بعد از کشتن هابیل (به همان دلایل فوق) حیران ماند که نعش او را چه کند؛ نعش را در پوستی؟ پیچاند و مدت یک سال (به همان دلایل فوق) آن را به شانهء خود می گشتاند.»

چنانکه در مرتبهء اول برای انجام عمل قتل؛ شیطان به دادِ قابیل رسیده بود؛ اینک «خداوند اراده کرد تا طریقهء دفن را به قابیل بیاموزد. (لهذا) دو زاغ را فرستاد که یکی از ایشان مُرده بود. زاغ زنده زمین را با چنگال و منقار خود حفر نمود و زاغ مُرده را در آن گذاشت و خاک بالایش کشید. قابیل که آنرا مشاهده کرد نعش هابیل را؛ او نیز بدان طریق به خاک سپرد»!

اما زمین آنوقت مانند زاغِ آنزمان با احساس تر و باشعور تر از قابیل بود. زیرا «روزی که قابیل به قتل هابیل دست زد هفت مرتبه زمین لرزید و تا هر روزِ هفته؛ هفت مرتبه زلزله(؟) رخ داد و هم در روز قتل هابیل کسوف واقع شد و پیش از آن کسوف واقع نشده بود.»

 خلاصه نشانه های سنگ، زلزله، زاغ و کسوف براهین دیگری دال بر این حقیقت می باشد که زمین آنوقت؛ همین زمین کنونی ی ماست! 

اما ـ جز موجوداتی که به درد سلاخی ها به هدف قصابی می خورند و شمارِ شان لااقل تا زمان ما  بیش از بشر است ـ همه می دانند که زمین کنونی؛ یک سیارهء کره وی است که پنج براعظم (خشکهء بزرگ) و پنج  بحراعظم (اقیانوس بزرگ) را با تعداد بسیار از جزایر (خشکی های کوچکتر) و جهیل ها و آبنا ها و دریا ها...شامل می شود....

  از این گونه روایات؛ به نظر می رسد که این شکل و هیأت زمین در زمان فرود آمدن آدم و حوا بر آن وجود نداشته است!!!

مانند سایر موارد که در دست اسطوره ها مانند موم اشکال گوناگون می پذیرند؛ زمینِ آن گاه نیز  تودهء مومی بیش نبوده است و اقوام مختلف می توانسته اند آنرا به هر گونه که بخواهند شکل دهند! (یعنی شکل آنرا توهم و تخیل و باور نمایند!)

اما بازهم پرسیدنی است که کدام اقوام و کدام اقوام مختلف؟

مگر پیش از آدم ـ ابوالبشر ـ و حوا ـ  مام البشر ـ  تصور قوم و حتی فردی را می توان کرد؟

متأسفانه؛ بلی!

چونکه پیش از آن ها ـ فی المثل زاغ وجود داشته است؛ ناگزیر حیات به مفهوم مادی و زمینی و نه فرشته ای و آسمانیی آن؛ موجود بوده است. و چون حیات وجود داشته است بنابر آن موجودات بری و بحری اکثراً یا غالباً وجود داشته اند. چنانکه طبق قرآن؛ قابیل مزرعه داری و هابیل؛ گله داری میکرده اند و از محصولات خود؛ قربانی ها به خدا؛ تقدیم کرده بودند!...

 در این زمره موجودات شبیه آدم ـ البته نه به طول 60 گز بلکه کوتاهتر و کمینه تر از آن ـ موجود بوده اند. این موجودات چه بسا تمدن ها به وجود آورده و اختراعات و اکتشافات بسیاری هم؛ در پهنهء هستی و در دایرهء راز ها و مکنونات و نعمات موجود در آن به عمل آورده بودند.

از تجزیه و تحلیل اساطیر و افسانه های «ملت ابراهیم» بر می آید که نشو و نما و تکثر آنها ـ تا حدیکه حسب وعدهء یهوه بیشتر از ریگ های بیابان ها و رود خانه ها و ستاره گان آسمان ـ گردیدند و یا می گردیدند ـ طبق نُص «کتاب مقدس» با خروج  یا هجرت ابراهیم از «اور کلدانیان» آغاز میشود.  بدینگونه زادگاه پدری ی ابراهیم «اور» یکی از شهر های سومر قدیم بوده است.

اکنون به برکت اکتشافات بزرگ ولی متأخر باستانشناسی و تاریخی؛ اساطیر و داستان های مکتوب  و مستند نوشته شده بر سفال و خشت و با خط میخی به دست آمده است که طبق سالیابی های علمی؛ خیلی ها پیشتر از زمان احتمالی ی نگارش کتاب مقدسِ «ملت ابراهیم» یعنی تورات است و با اشاراتی  توسط همین کتاب هم تصدیق می گردد.

چون ما نمی دانیم زمین در زمان هبوط آدم چگونه بوده و چه شعاع و قطر و طول و عرض وغیره داشته است؛ ناگزیریم با میتود های زمین شناسی و باستانشناسی به گشایش راز این مسأله بپردازیم. بدین منظور اساطیر و افسانه های سومری که حماسهء بزرگ گیلگمش یکی از آنهاست؛ اهمیت سترگی کسب می نماید.

  این اساطیر؛ صورتی از «زمین» روزگاران مدنیت سومر را روشن کرده است و آن بیشتر در باور های سومریان پیرامون آفرینش جهان بازتاب دارد:

این زمین؛ صفحه ای مسطح است که  کوه ها و صحرا هایی پیرامونش را گرفته اند. این  صفحه  همان سومر یا بین النهرین بوده بر روی کوه ها و انتهای صحرا های دور دست آن گنبد آسمان واقع می باشد، ماده ای موسوم به «لِیل» (به معنای باد، هوا یا دم حیات) فضای میان این زمین و آسمان را پُر می کرده، در تهِ زمین «جهان زیرین» قرار داشته که به سکونت مرده گان مختص بوده است. در طول روز؛ خورشید مسیری کمانه ای را در دل گنبد آسمان می پیموده و شب هنگام در مسیرش به سوی نقطهِ آغاز روز دیگر؛ جهان زیرین ـ مسکن مُردگان ـ  را روشن می کرده است!....

برای ما عجالتاً دریافت همین حقیقت که در زمان سومریان زمین مسطح  بوده است؛ کفایت می کند. چون سومر و مخصوصاً یکی از دولتشهر های معروف آن به اسم «اور» مسکن تارح یا آزر (یا تاریح بن آزر و شاید هم برعکس!) یکی از اولادهء پشت دهم یا نهم «نوح» است؛ پیغمبری که توسط دعای بد خود و به خشم آوردن یهوه ـ خدا؛ جز خودش و سه پسر خود و مشتی پرنده و درنده و گزنده و چرنده؛ مابقی تمامی اولاده و نسل آدم و سایر زنده گان را به وسیلهء طوفان از عالم محو کرد!!!

به یاد داشتنی است که نوح ـ پیامبرِ این چنین عزیز و نازدانه که یهوه محض خواستهء او؛ اولادهء  پنج یا شش نسلهء آدم خلیفهء خود و تمامی جانوران و آبادی های جهان را نابود ساخت ـ طبق تفسیر صاوی و جلالین از «قرآن» آخرین کتاب مقدس ابراهیمی ـ از دو یا سه پُشت نوهء ادریس پیامبر بود و  ادریس (اخنوع) بن یرِد بن مهلایل بن قیتان بن انوش بن شیث بود که یهوه؛ پس از مرگ هابیل به دست  قابیل؛ او (شیث) را به آدم؛ منحیث بدلهِ هابیل و چون تحفه ای ویژه اعطا فرمود. به نظر می رسد که  یکی از دلایل طوفان نوح هم پاک نمودن جهان از تخمهِ قابیل جنایتکار باشد. زیرا قابیل زاده گان طئ طوفان کاملاً ـ و از شومی ی آنها شیث زاده گان اکثراً ـ یعنی جز نوح و سه پسرش ـ همه تباه شدند!

البته تورات؛ در علل این نابود گری قساتکارانه و هول انگیز؛ امر پشیمان شدن یهوه ـ خدا؛ از آفرینش آدم و سایر جانوران را اولیت بخشیده برجسته میگرداند:

"وقتی خدا فساد و شرارت بشر را مشاهده کرد، به نوح فرمود: «تصميم گرفته ام تمام اين مردم را هلاک کنم، زيرا زمين را از شرارت پُر ساخته اند. من آنها را همراه زمين از بين می برم«اما تو، ای نوح، با چوب درخت سرو؛ يک کشتی بساز و در آن اتاق هايی درست کن. درزها و شكاف های آن را با قير بپوشان. آن را طوری بساز که طولش 300ذراع، عرضش 50 ذراع و ارتفاع آن 30 ذراع * باشد؛ يک ذراع پايينتر از سقف، پنجره ای برایروشنايی کشتی بساز. در داخل آن سه طبقه بنا کن و در ورودی کشتی را در پهلوی آن بگذار، بزودی من سراسر زمين را با آب خواهم پوشانيد تا هر موجود زنده ای که در آن هست، هلاک گردد.»

اسطورهء طوفان نوح ـ صرف نظر از جنبه های دیگرش ـ گویا صبغهء عملی ی ثبوت مسطح بودن زمین حسب اساطیر سومری است و بر علاوه نشان می دهد که دنیای سومر و نوح پیامبر و ملتِ ابراهیم درست به اندازه و مساحتی که  قوهء دید بلاواسطهء بشر می تواند دریابد و احاطه  نماید؛ حدود و پهنا دارد.

 چنانکه ادیان ابراهیمی و غیر ابراهیمی تا زمانی که محمد بزرگ با اختتام رسالت خویش؛ پایان سلسلهء دین و ختم زنجیرهء رسالت و نبوت را به بشریت اعلام داشت؛ نتوانستند و نمی توانستند؛ زمین  غیر مسطح و کُروی و گردنده بر محور خورشید داشته باشند.

  از جمله همین چهار قرن و نیم  پیش گالیله ـ  یکی از نوابغ بشریت (1546 -1642) ـ را که علی الرغم اساطیر و باور های مقدس؛ بزرگی ی بیش از توان تصور ادیان و کروی بودن زمین را کشف کرد و اعلام داشت؛ توسط کلیسا به محاکمهء مرگبار کشانیدند و سرانجام به توبه و استغفار و بخشایش طلبی به درگاه یهوه؛ مجبور و مقهور ساختند!

اما مثل اینکه گالیلهء کافر با وصف توبه و استغفار؛ کار خود را کرد و زمین مسطح سومریان و نوح و ابراهیم و «ملت» او و بسی «ملت» های دیگر را زغاله کرده؛ کُره وی ساخت!؛ چنانکه پس از آن دیگر همچنان کُره وی باقی ماند!

آیا واقعیت زمین را همین گونه بپذیریم؛ یعنی اینکه کُره وی شدن آن از دست گالیله (و همفکران کافر پیشین و پسین او) است؟!

 یا اینکه زمین اصلاً و اساساً و پیش از بشر و آدم؛ کُره وی بوده ولی بشر ـ از عصر سومریان تا زمان گالیله ـ قادر به درک و دریافت واقعیت آن نمی شده و لهذا فقط حدسیات و گمان های ناصواب در باره قایم کرده بوده است و هکذا نسل های بعدی بنا بر تعصب و تحجر؛ این حدسیات و گمانه زنی های ناگزیر هزاران سال پیش آبا و اجداد را مانند کوریکه عصایش را محکم می گیرد؛ با سر سختی و سماجت قایم گرفته بودند؟!

****

کسی گفته که «شبنم در خانهء مورچه طوفان است!»؛ آیا آسمان بر زمین خواهد خورد؛ اگر این  ضرب المثل را در قیاسی نسبت به «طوفان نوح» مد نظر گیریم. آیا رواست از ترس «افتادن آسمان بر زمین!» جستجوی حقیقت را ترک نمائیم؟

وقتی واقعیت اصلی ی زمین؛ کُره وی بودن آن است و نه مسطح بودن آن و آسمان چون خیمه و غژدی و الاچیغی نیست که بر فراز کوه های دَور و بَر یا بر پایانه های دشت ها و صحرا های اطراف ما تکیه داده باشد؛ آنسوی کوه ها و صحرا هایی که آبا و اجداد ما می توانستند با چشمان غیرمسلح خود ببینند و با پای پیاده و یا به مدد مرکوب های خود ـ چون اسپ و شتر ـ  قادر می شدند پهنا های آنرا گز و پل نمایند؛ دره ها ها و وادی ها و دشت ها و صحرا ها و جنگل ها و دریا ها و اقیانوس ها و بالاخره  جانداران و از جمله بشر ها و بشر نما ها کم یا بیش وجود داشته اند و این سلسله مراتب و شکل و شمایل در تمام خط دایرهء دوران شباروزی ی آفتاب موجودیت داشته است؛ آیا می تواند ممکن باشد که «طوفان نوح» سرتاسر کرهء زمین را بپوشاند؟

 آیا امکان اینکه چنین طوفان فقط در واحهء کوچک و محدود اسلاف همان سومریان ـ یعنی فقط در وادی های اطراف دریا های دجله و فرات رخ داده باشد؛ و در اساس خود یکی از طغیان های سالیانه ـ  منتها در حد بیسابقه؛ پر دامنه بوده باشد ـ  بیشتر روشن و خرد پذیر نیست؟!

باستان شناسان طئ حفاری ها در مناطقی که بشر قدیم بود و باش می کرده اند و تمدن های مستقل یا مرتبط به هم ایجاد کرده بودند؛ آثار و شواهد نامحدودی از حقایق عالم پیشین به دست آورده اند و می آورند. این  کشفیات خطوط  طبیعی و قانونمند روایات و اساطیر بشری منجمله اساطیر تورات و سایر کتب مقدس ادیان ابراهیمی و غیر آن را روشن می سازند و حقایق مورد اشارهء آن ها را آفتابی می کنند.

 اتفاقاً یکی از درخشانترین این کشفیات؛ دریافت حقیقت و چگونگیی طوفان بزرگ در بین النهرین قدیم می باشد که بعداً به اسطورهء «طوفان نوح» مبدل گردیده است:

باستانشناسی به نام لئونارد وولی (Woolle) در همان «اور» زادگاه و باشگاه اجدادی ی ابراهیم؛ پس از کار بر روی لایه های متوالی؛ به یک لایهء 35/3 متری ی ماسهء شسته رسید که هیچ نوع بقایایی در آن دیده نمی شد.  وی در زیر این ماسهء شسته سه لایهء دیگر یافت که (در روزگاران پیشین) مسکونی بوده اند و دست آخر هم به یک کمربند گِلی رسید که نشانگر بستر بین النهرین بود. 

وی در نتیجهء  تحقیقات خود اظهار داشت که لایهء ماسهء شسته را سیلابی بزرگ بر روی لایهء گلی آورده است. طبق محاسبهء وئ؛ آبی که این مقدار ماسه را حمل کرده؛ بائیستی 50/7 متر ارتفاع داشته  باشد.

وولی میگوید:

«ثابت کرده ام که طوفان نوح وجود داشته است...طوفان بزرگ و گسترده ای...که تمام سرزمین های مسکونی میان کوهستان و صحرا را غرق در آب کرده بود؛ در نظر مردمانی که در آنجا می زیستند این ناحیه تمام دنیا بود. انبوهی از مردم بایستی از میان رفته باشند؛ جز شماری اندک و مغموم که دست آخر از فراز دیوار های شهر فروکش کردن آب را تماشا می کردند. شگفت نیست که آنان در این فاجعه؛ کیفر ایزدان برای نسلی گنهکار را می دیدند.»

آیا نتیجهء دیگر این واقعیت ها جز این است که اصلاً ـ زمینی که یهوه (و در قرآن ـ الله) بر آن آدم را خلیفه آفرید و خلیفه ساخت ـ مسطح و ثابت و مرکز ثقل جهان بود، به نیروی وهم «تمام جهان» پنداشته می شد، کوه ها ستون های آن بودند و آسمان گنبد سقف آن، ستاره گان و آفتاب و مهتاب هم قندیل ها و «نیر» های آن؟!

ولی آنسوتر؛ درعقب کوه های غیر قابل دسترس و صحرا ها و دریا های های «طئ نشدنی!»؛  سرزمین ها و جانداران و مردمان و مدنیت های دیگری وجود داشتند که پادشاهان و روحانیان و در  نهایت خدایان دیگری از خود و برای خود را دارا بودند.

مؤرخان محقق و باستانشناسان کاوشگر با شواهد و اسناد و قراین وافر ثابت کرده اند که «در روز گاران باستان [کما بیش پس از «عصر حجر»؛ زمان آغاز کشاورزی و اهلی کردن جانوران؛ در هشت هزار سال قبل] در بخش جنوبی ی عراق امروز؛ گروهی از مردم در دل صحرا بوستانی ساختند. قرن ها بعد این ناحیهء کوچک کشاورزی؛ سومر نام گرفت و همچنان که فرهنگ این مردم گسترش می یافت؛ نواحی بزرگتر هم نام های دیگری به خود گرفتند.

  امروزه پژوهشگران؛ این ناحیهء میان دجله و فرات را «بین النهرین» می نامند. این فرهنگ (مادی و عینی شده) یکی از چهار تمدن بزرگ روز گار باستان بوده است؛ سه تمدن دیگر هم در کنار رودخانه ها پدید آمده اند: مصر در کنار دریای نیل، هند در کنار رود های سند و گنگا، چین در کنار رود های وی و هُوانگهو .

 این چهار (اَبَر) فرهنگ؛ ویژه گی های مشترک بسیاری داشته ولی مستقل از یگدیگر پدید آمده اند.

 تا سدهء بیستم میلادی باستانشناسان کشف کردند که بین النهرین؛ نخستین این تمدن ها و آن بوستان (که ذکرش را کردیم) «گاهوارهء تمدن» بود و این نامی مناسب است برای جایی که نخستین تمدن «نوزاد» در آن بالیدن گرفت ....

(ولی حتی) تا 150 سال پیش باستانشناسان و پژوهشگران (آری! باستانشناسان و پژوهشگران و نه عامهء مردم جستجو گر ـ  چه رسد به متحجران و متعبدانِ قفل بر چشم و مُهر بر دل!) در بارهء سومریان چیزی نمی دانستند ولی در جستجوی نشانه های فرهنگ آشور و بابل بودند و می کوشیدند شواهدی برای تاریخ مذکور در عهد عتیق ـ کتاب مقدس یهودیان ـ بیابند (که طئ همین کافت و کاو؛ به  بقایای تمدن سومر در زیر تل ها و تپه ها و شن ها برخورد نمودند!) .

 از آنجا که در بارهء نخستین مراحل زنده گی در سومر تاریخ مکتوبی وجود نداشته است؛ آگاهی ی ما در بارهء اولین تمدن؛ به کار باستانشناسان وابسته است که تپه های خاکی این بیابان را کاوش می کنند.

خوشبختانه این کاوش ها را گروه هایی از کشور های مختلف در طئ بیش از یک قرن به انجام رسانیده اند و کمابیش مبداء معرفت نسبت به آن و دنباله های آنرا به دست داده اند.»

بدینگونه ما رویهمرفته؛ در فهم اینکه خود آدم؛ موضوع مجاز و استعاره و رمز است یا واقعیتی مادی در سلسله دیگر پدیده ها و آثار جهان ماده؛ گرفتار اِشکال اساسی استیم تا چه رسد به گناه اولیه یا اولین نافرمانی او از خالقش؛ که بیشتر از همه در مسیحیت؛ زبر و درشت میگردد تا جاییکه «گناه اولیه»؛ چنان طوق لعنتی بر گردن آدمی است که با هیچگونه توبه و تضرح و قربانی فردی و دسته جمعی توسط اولاده آدم نمیتواند؛ بخشوده شود. بدین منظور گویا خداوند؛ فرزند خود را در وجود حضرت عیسی مسیح؛ به میان آدمیان فرستاده است تا منحیث یک قربانی خارق العاده بار این گناه عظیم را بر دوش خود گیرد و به صلیب کشیده شود؛ تا به برکت این قربانی لاهوتی؛ آدمیان از ملعنت؛ «گناه اولیه» نجات یابند. اما با وصف قربان شدن و به صلیب کشیده شدن عیسی مسیح هم در دوهزار سال پیش؛ ازاینکه محقق باشد؛ آدمی از لعنت گناه اولیه رهیده است؛ ثبوتی در دست نیست.

ولی اینکه اسطوره «گناه اولیه» و اصولاً مذاهب مرتبط به آن؛ یا همه مذاهب را شامل تعریف استوپیدیای بشر(Human stupidity)؛ بگیریم یا خیر؛ـ اقلاً برای این کمترین؛ در ارتباط به گذشتگان دور و معذور و مجبور و متعلق به دوره های زمانی ی «کودکی ی بشر»؛ پاسخ «بلی» ندارد و حتی آفرینش و پردازش این اساطیر؛ برای آنان؛ مظهر تکامل و تعالی عقلانی و معنوی هم هست و اما در مورد «کودک ماندگان» اعصار پسین و بخصوص اعصار روشنی؛ و متعصبان و متشددان بر مبنای این «کودک ماندگی ها»؛ به ناگزیر یکی از اشکال متعدد «استوپیدیتیا ی بشر Human stupidity)ـ است که به خاطر روانی ی بیشتر در فونتیک زبان فارسی دری ـ «استوپیدیای بشر» میخوانیم!

 

لینک کوتاه برای دریافت مجموع مقالات مربوط:

http://ariaye.com/eftekhar.html