هرقطره اشکی را که به چشم تو دیده ام

چون قطرۀ ز دم به نگاهم رسیده است

هر آهی را که از لب ســردت شنــیده ام

بــــــــر قلب من چوتیغ بُرانی خلیده است

***

هر داغ سبزی را که به پشتت نهاده است

قمچین خشم شوهر مغرور و مــست تو

هرگز نمیتوان به سرشکم فـــرو بشست

تـــــــا این چنین به بند بود پاو دست تو

***

مویت که راز لیل سـیه در درون اوست

یا جـــــــــــــلوۀ  لطیف طلا را نهفته است

چون شاخه های سردو زمستانی درخت

بار سفید برف عظیم را گرفته است

***

بس شـعـله هــای رنج و الـــم در وجــــود تُـست

بس زخمه های جبر زمان را کشیده ای

از سوزجان و تن لب تو بَسته گشته است

آتش نهان صدای دلت را نگـــــفته ای

***

اما عزیزمن لب تــــــــــــو تا بـــــه کی چنین

خاموش و خشک و پر زهراس از صدای مرد

قلب اسیر تــــــــــــــو گل من تــابکی بـــــود

آزرده از جــــفـای زمان و جـــفای مــــــــــــــرد

***

بس شاعران  که حسن و جمالت ستوده اند

یـــــــــــا مـــــادر عزیز و کریمت بگـفته اند

اما بغیر حسن و کرامت به چـشـــــــــــــم تو

سوگند وعزم  و  جهد و شــهامت نهــــفته اند

***

بـــرخیز و راه بیُفت و بغلط و بخیز بـــــــــــــا ز

کین راه ما پُــر از دره و دشت و کوه و جوست

مشت جــبـون  ياء س  و  الم را مــــزن بـه دل

زیــــرا کـــه در نـهـــایـت راه شــمـع آرزوســت

****

شاید به هـــــر قدم که گذاری خطر بود

شـــاید کــه در میـــا نه ره  در روی بـــــدار

اما چه گفت مرد کـُهـنسـال باغـــــــبان

گــــر تخم گل خُبست ز طوفان غمی مدار

از پوهندوی شیما غفوری