پوستین چپه

توبیخ تاریخ

بود تارِ  نگاهـت  روده  از بیخ

بتر س از یورش  توبیخ  تاریخ

مرا کُشتی ازین  وارونه  کاری

زنی گاهی به نعل وگاه بر میخ

بیشه های هوشِ

  د رآغوشت گرفتی اهرمن  را

به اودادی زمامِ  مرد و زن  را

اهوراهای ایمان  در کمین  اند

تماشا بیشه های این  وطن  را

بی نمکها

صفا را زین حوالی دور کردید

دلِ  آیینه  را  رنجـــــور کردید 

نمک برزخم مردم  تاکی وچند

الا  ای  بی  نمکها  شورکردید

فرهنگ جنگ

نشانی کرده  ما را  چشم  تنگت

اگرچه پای ما خورده به سنگت

 من وفرماندهی   جنگ فرهنگ   

تو و بربادی  فــــرهنگ جنگت

   آبیِ دل

مپنداری  که لالِ  جــاودانیم

به موج سبزِ فردا  همزبانیم

نگاهی کن به  آبیِ   دل مان

که  ما آیینۀِ  رنگین  کمانیم

نسلِ وجدان

شکستی عهدو پیمان را ندیدی

قیامِ  ســـــربداران  را  ندیدی

پیِ  کوبـــــیدنِ دروازهءِ   داد

هجومِ نسلِ  وجدان  را ندیدی

بینیِ  خودبینِ

سخن ازنو بهاری  میتوان   زد

سَرِ هرکوچه جاری میتوان زد

برای  بینیِ   خودبینِ  طــوفان

زعزمِ خود مهاری میتوان زد

پوستین چپه

ازین میهن چه خواهی بیش ازین را

زخون  او چه می شویی  زمین  را

دمــــــار از  روزگارانت  بر  آرد

چنانچه  چپه   پوشـــد  پوستین  را

  تزریق مرض

  مگر بالان فکر شان عوض شد

که جانی ناگهانی  بی غرض  شد

گمانم  خار  چشم  دل  سراز  نو

 زجان مامور تزریق مرض شد

لنگرِجیب

تو را  کــــــــردم  بسانِ   سایه   تعقیب

 که دستِ  باطلی  در لنـــگرِ  جـــــیب

 چه می کوشی شب وروز ازسرِصدق 

به هــــرســویی  پیِ  نشــــرِ  اکاذیـب؟

اُجاقِ سرد

ربودیِ  مُزدِ  ره  آورد ِ ما  را

سر ازنو تازه کردی دردِ مارا

به دستِ  بُمبِ  آتشزا سپردی

تب  و تابِ  اُجاقِ  سردِ  ما را

نورالله وثوق

4/5/1388

wosuq@live.de