افغان موج   

شورِ تپیدنم را، صد عـــــــــــالمی ندارد
قلبم ز خـــــــواب راحت، بهره دمی ندارد
از دیده ام نریزد، یک قطره اشکِ خونین
چشمِ کبابِ پُخته، هرگـــــــز نَمی ندارد
فریادِ خامشِ ما، گوشی نمیخــــــــراشد
آهنــــــــــــگ نالۀ ما، زِیر و بَمی ندارد
آهِ شراره خیـــــــــــزم در سینۀ المناک
از بـــــــرقِ خانمانسوز، دست کمی ندارد
با لاله ھـــــای خوندل، همدرد و همزبانیم
چون زخـــــم سینۀ ما، کس مرهمی ندارد
خــارا شَق است از بس، ناخُونِ همّتِ ما
صد کوهکن به پیشش، جانی، دَمی ندارد
چون از خطر نترسیم، هرگـــز نمیگزینیم
راهی که در مسیرش پیـچ و خمی ندارد
ظلمت پسند پیچــــــد، در پردۀ سیاهی
یعنی ز مرگِ خورشید، شب ماتمی ندارد
در کوچههای غربت، صد بینوا بجان است
پیداست شهــرِ امساک، اِیچ حاتمی ندارد
از انفجارِ عِصیان کاخِ سکوت نشکست
گوئی که جوفِ تهداب، پنهان بمی ندارد
برگِ گیاه افســـوس، در مــزرعِ دلِ ما
جز زهـــرِ تلخکامی، دیگر سمی ندارد
از حیله های صیّاد، صد دام گشته پنهان
آهـــــــوی این بیابان، بیجا رَمی ندارد
در دامن بیابان، بیهــــوده جَستنت چیست؟
چــــــون دشتِ غولپرور، اِیچ آدمی ندارد
در بزمِ خَلوتِ دل جز جـــام نشئه حاصل
عمری ست "سرمد" ما، اِیچ همدمی ندارد
 
کابل جدی 1352 خورشیدی «سرمد»
 
داود سرمد