دوستداران افغان موج
بازدید های اخیر
عناوین تصادفی
مرد ِافغان
| 
آصفه خلیل مسعودی
از هـــالـــــند
مرد ِافغان
من قماربازم و کل هستی را
در رۀ عشق ِ تو مفت باخته ام
باخته ام
هست و بودم ، همه را بُردی و ، من باخته ام
به صدایی ، به نگاهی و ایمایی
ناگهان بُردی و من مُفت به تو باخته ام
حال
هست و بودم همه مربوط ، به تـُست
که تویی صاحب ِ قلبم به خدا
که تویی مالک ِ جسمم به خدا
که تویی روح و روانم به خدا
که تویی بــود و نبـودم به خدا
آنچه دارم به خدا ، همه مربوط به تـُست
که تو چون بحر ِ صفا ای و منم قطره وفا
تو بهاری و منم سبزۀ خشک
تو بیا رنگ بپاشان به تنم
تو بیا عطر بپفشان به سرم
تو بیا روح بـِدَم ، در بدنم
تو مرا زنده نما
تا شوم سبز به زیر ِ قدمت
به پذیرایی تو
به پذیرایی تو ، جان و دل و ، آنچه که دارم به بساط
همه را یکسره ریزم به قدومت به خدا
که تویی صاحب ِ قلبم
که تویی مالک ِ جسمم
که تویی روح و روانم
که تویی بود و نبودم
تویی یک مرد
مرد ِ افغان
به فدای تو کنم جان و سر و هستی و ، حتی ، باور و اندیشه و ایمان
به تو ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان ،
حرف ِ دل را به تو بی پرده بیان میدارم ،
بشِنو با دل و جان
که به تو می گویم
به تو ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان
کاش ، ای کاش بیایی و مرا در آغوش ،
بین ِ دستان و همان بازوی مردانۀ خود
به بغل تنگ بگیری و فشارم بدهی
ز لبانم گلک و غنچه گک ِ بوسه بچینی و مرا مست نمایی
زندگی تازه به من لطف نمایی و مرا زنده کنی
تا به تو فخر نمایم
به تو ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان ،
سر به آغوش ِ تو بگذارم و آسوده شوم
مست از عشق ِ تو گردیده و فرزانه شوم
گاه در بزم ِ وصال ِ تو شوم شمع و سراپا سوزم ،
پرتو افشان گردم
گاه بر دور ِ سر ِ شمع ِجمال ِ تو چو پروانه شوم
قلم ِ عشق ، به رو صفحۀ احساس به جولان آرم
بنویسم
بنویسم
از غرور ِ تو و مردانگی ات
از قد و قامت و بازوی قویِّ تو و از همت ِ تو
از وفای تو و از لطف و صفای تو و از غیرت ِ تو
از تو ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان
بنویسم
بنویسم ، زشجاعت ، ز سخاوت ، بنویسم ، بنویسم
قهرمانی یی ترا شعر بسازم
بسرایم به همه ، به همه اهل ِ جهان
داد زنم ،
داد
هرطرف ناله و فریاد کنان داد برآرم وَ بگویم
و بگویم که ترا
و بگویم که ترا ، مرد ِ غرور آفرِ افغان !
دوست دارم به خدا ، دوست دارم به خدا ، دوست
می پرستم به خدا
می پرستم ز دل و جان به خداوند! ترا
بنویسم که تو در قلب ِ کدام قاره و
در دامن ِ پهناور ِ کوهای کجا زاده شدی
آری آری به خدا
آری آری به کجا
آسیا
آسیا
آسیا ییکه کنون قلب ِ حزینش شده زخمی
پاره پاره ، تکه تکه شده و میسوزد
شب و روز میسوزد
اتش ِ کینه و تبعیض و جهالت همه جا شعله ورست
هستی اش چون دلک ِ بسمل ِ من رفته به باد
وَ خودش غرقه به خون گشته و خون میبارد ،
ز در و سقف و ز دیوار و فضایش به خدا می بارد
خون میبارد و ، هم میسوزد
شعلۀ آتش ِ نمرود ، به گردش نرسد
شعلۀ آتش ِ نمرود ، به گردش نرسد
شعلۀ آتش ِ نمرود ، به گردش نرسد
هرطرف ناله و آه است و فغان
هرطرف پر ز یتیمان و پر از بیوه زنان
هرطرف پر ز یتیمان و پر از بیوه زنان
هرطرف پر ز یتیمان و پر از بیوه زنان
بیش ازین نیست دگر طاقتی بر خامۀ من
بیش ازین نیست دگر طاقت و تاب و نه توان
که رقم کرده دهد شرح و نماید چوبیان
آری آری به خدا
به همانجا بخدا
به همان دامن ِ پهناور ِ کوهای غرور آفر ِ پامیر ،
هندوکش ،
سرخ کوه و سفید کوه
توره بوره ،
کوۀ زیبای قشنگی که همی فخر ِ جهانست
آسمایی ، آسمایی
آری آری ، آسمایی
و همانجا
به جهان چشم گشودی و شدی زاده ز مادر
مادر ِ خسته دل و از پدر ِ زحمت کش
شیر زن مادر ِ با همت ِ افغان
شیر مرد آن پدر ِ زحمت کش ، باغرور و غیرت
پس تو آن شیربچۀ افغانی
از چنین مادر و از همچو پدر
در همان خاک ِ مقدس
در همان ملکی که معروف ِ جهانست
قهرمانزا ، قهرمان پرور ِ افغانستان ، زاده شدی
به جهان چشم گشودی و شدی شیربچۀ افغانی
تو به خود فخر نما
من به تو میبالم
گر مرا سخت به آغوش کشی
به خودم میبالم
به تو ای شیربچۀ افغانی
به تو ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان
میبالم
تو بیا
تو بیا و دمی در آغوشت
بین ِ دستان و همان بازوی مردانۀ خود
به بغل تنگ بگیر و ز وفا و ز صفا ، نرم نرمک
ز لبانم گـُلک و غنچه گک ِ بوسه بچین
و َ مرا مست نما
زندگی تازه به من لطف نما
و مرا زنده گی یی تازه ببخش
تا به تو فخر نمایم
به تو ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان ،
سر به آغوش ِ تو بگذارم و آسوده شوم
مست از عشق ِ تو گردیده و فرزانه شوم
تاکه در بزم ِ وصال ِ تو شوم شمع و سراپا سوزم ،
پرتو افشان گردم
تاکه بر دور ِ سر ِ شمع ِجمال ِ تو چو پروانه شوم
آری آری گهی خاکستر و گه شعله و شمع و گهی پروانه شوم
گر نیایی ،
بگذار ، بگذار
من بیایم به برت
حلقۀ وصل ، بکوبم به درت
گل ِ امید بپاشم به سرت
به بغل تنگ بگیرم کمرت
خوده آماده کنم در نظرت
عاقبت از شجر و نخل ِ وفا ، عرضه نمایم ثمرت
زلف ِ شبرنگ ِ خوده بر سر و روی تو ،
ز عشقی که مرا میسوزد ،
به اجاقی که پر از اخگر شوق است و کبابم دارد
بس پریشان کده عطر افشانم
عطر ِ گیسو ،
عطر ِ آغوش ،
عطر ِ آغوشیکه هرگز نرود ، از یادت
تا جهان است ، بماند به مشامت
و تو با چهرۀ خورشیدی یی خود
شب ِ تاریک ِ مرا روز کنی
همچو مهتاب شوم محو ،
خوده نابود و فدا ، بر تو ای آفتاب کنم
بگذار
بگذار ، من بیایم به برت
حلقۀ وصل ، بکوبم به درت
گل ِ امید ، بپاشم به سرت
خوده آماده کنم ، در نظرت
پیکر ِ مرمر ِ اندام ِ خوده ، جلوه دهم
ز حریر ِ بدنم ، پرتوی ِ هستی بخشم
روح دَمم ، جسم ِ ترا
تو ره مدهوش بسازم
به تو قوت بخشم
به تو عزت بدهم
صرف به تو ، صرف ترا
و فقط صرف به تو
مثل ِ یک شمع بسوزم و به تو نور دهم
به تو احساس ببخشم
خانۀ سرد ِ ترا گرم نمایم
کلبۀ تار ِ ترا نور دهم
همچو پروانه
همچو پروانه پر و بال و همه هستی را
به نثارت بنمایم
به خداوند ِ خدا
تا بلاخر ، خوده قربان ِ تو بنموده و نابود شوم
آری آری به خداوند ِ خدا
خوده قربان ِ تو بنموده و نابود شوم
خوده قربان ِ تو بنموده و نابود شوم
خوده قربان ِ تو بنموده و نابود شوم
تاکه بعد از سر ِ من
تاکه بعد از سر ِ من ، تو به من اندیشی تو ،
تو به من اندیشی
فکر کنی
قدر ِ زن دانی و بر خود آیی
تو
وتو ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان !
قدر ِ زن دانی و بر دیدۀ تحقیر نبینی دگرش
لت و کوبش نکی
طعنه و دُشنام برایش ندهی
خفه و گنگه ، صدایش نکنی
وتو ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان !
قدر ِ زن دانی و بر دیدۀ تحقیر نبینی دگرش
وتو ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان !
قدر ِ بیچارۀ زن دانی و فهمی چه مقامی دارد
که زن و ، دختر و ، هم خواهـر و ، هم مادر ِ تـُست
زن ِ بیچاره که از روز ِ ازل
آری از روز ِ ازل
خیلی بیچاره و مظلوم
دست و پا بسته به زنجیر ِ جفا
دست و پا بسته به زنجیر ِ اسارت
دست و پا بسته به زنجیر ِ شما
مُهر ِ خاموشی به لب
خیلی مظلوم ، خیلی محکوم ، خیلی محروم
خیلی محروم
محروم ، از بیان کردن ِ مفکورۀ خود
از بیان کردن ِ اندیشۀ خود
از بیان کردن ِ احساس ِ خودش
از بیان کردن ِ عشق
هم ز ابراز نمودن به کسی
هم ز ورزیدن ِ عشق
عشق ، محبت ، دوست داشتن و عشق ورزیدن
آری آری به خدا
آری اری به خداوند
که زن و ، دختر و ، هم خواهـر و ، هم مادر ِ تـُست
آری آری
تاکه بعد از سر ِ من
تو به من اندیشی
کـَمـَکِی فکر نمایی ، گـَپـَکـم یاد کنی
قدر ِ زن دانی و بر خود آیی
لت و کوبش نکی
طعنه و دشنام برایش ندهی
خفه و گـُنگـَه صدایش نکنی
تو !
ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان
تو !
ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان
ای مرد ِ غرور آفر ِ افغان