نعمت الله مختارزاده                                     شهر ِ اسن آلمان

شهپر ِ شعرم

دگـــــر تنها نمی باشم  ،  تـــویی همسنگر ِ شعرم

رفـیـق و مونس و هــمـدم ، عــزیز و دلبر ِ شعرم

ز اِبــریـق ِ محبت  ( بـــادۀ لـــعلی )  نصیبم شـــد

ولی هـشـیارم از مستی  ،  ز سُکر ِ ساغر ِ شعرم

دلـــم بشکست آن ظالم  ، ( برادر نام ِ دشمن خو)

مکـید از رگ رگ ِ جانم  ،  شراب ِ احمر ِ شعرم

تـــو میدانی ازین دردی  ،  که میسوزد  روانم را

عجایب آتشی روشن  ،  بـــه زیــر ِ مجمر ِ شعرم

تــمام ِ واژه هـــا  قاصر  ،  ز نام ِ این  تـَعَـدّی ها

نـمی یـــابی اثـــر دیگــر ،  مگـر خاکستر ِ شعرم

چـــو ماهی در کــرایی گشته ام بـریان و میسوزم

گهی با تـــو ، گهی تــنها  ،  گهی با لشکر ِ شعرم

اگــــر چـــه  شعر  عشق ِ من ، نمی آید دگر بیتی

ردیـف و قافـیـه گـــم شــــد ، مگر از دفتر ِ شعرم

نـــوشتی از جنون و ، عـقل و ، از آهنگر و کاوه

بــه میدان ِ نبرد حـاضر ،  تو ای سرافسر ِ شعرم

ز پـــر بکشودن ِ قـُقـنـُس ، ازان خاکستر و اخگر

دمــیدی روحی بـــر جــسم ِ عـــلیل ِ پیکر ِ شعرم

نســیم ِ صـبح ِ امیدم  ،  پیامی داشت  ،  از کویت

که صد دُرج ِ سخن داری  به لعل و گوهر ِ شعرم

مرا  زان مسگری شکوه ، که سنگ ِ پا و نوشادر

بما لــــد  بـــر حریر ِ دل  ،  بـــنام ِ زرگر ِ شعرم

به جــــولانگاۀ عشاقان  ،  قلــم جولان نمود ، امّا

هـــــزاران خنجر ِ بــیداد  ،  شد بر حنجر ِ شعرم

ســـــفر ،  قاف ِ وفا دارم  ، شکسته بال ِ سیمرغم

نــــدارم یاور ِ دیگر ،  بـــه جــز از شهپر ِ شعرم

کِی دارد گوش ِ بشنُفتن  که گوید درد ِ دل«نعمت»

چـــه رسـتم ها گریزان شد ، ز تاب ِ اِسپر ِ شعرم