قبای پسته

بــه عشق و عاشقی ، از بـس شـــتاب می بینم

بــه شهرِ ِ دل شـب و روز  اضطراب می بینم

بــه روی صفحـــــۀ  تــدبـیـر ِ ارتباط ِ جــهان

مـــــراد ِ خــــویش  ،   بسان ِ سـراب می بینم

هــــــلال ِ عــــید و بــرات ِ جمال ِ وصل ِ ترا

کـــمال ِ خامــــه و ، رنــگ و زکـاب می بینم

بــه صبح ِ صادق و کــــاذب قسم ، فرشتۀ من

بــــه ماۀ حسن ِ تـو  ،  شب را حجاب می بینم

بــــه مست ِ نـــرگــــس ِ شـهلای فتنه انگیزت

ز نـــور و بــرق ، عــجــائـب نـقــاب می بینم

کــمی  ز گــوشـۀ  رخسـار و  کنج ِ لب معلوم

مگـــــرکه  نـــــشه ام و ، در شــراب می بینم

قــــبای پــسـتـۀ تــو ، طــعـنه می زند به بهار

گــــلابی پـــیـرهـــنـی ،   از گــــلاب می بینم

به باغ ِ گل چه عجب محشری بپاست ، عجب

کــــه خــفـته بـیـن ِ گــــلاب  ،  آفتاب می بینم

ولی مــــــراد ِ دل حـــاصل نشـد ازین تصویر

کــــــه شـــایــــدم لبی  ،  جـای عناب می بینم

ز بس شکستی دلـــم را ، به وعده و به خلاف

جـــفا و جـــور ِو ستم  ،   بـیـحســاب می بینم

چــــرا ؟  به صفحــۀ ثانی نمی شــوی ظــاهر

کــــه شوخی هـای ترا  ،  پـُـر عذاب می بینم

تــــرا  قسم به سرِ من ، کـه صورتت بـِنـُمـای

وگــــرنــه پــاره ز دسـتـت  ،  قـِطاب می بینم

بهـــانـــه کــــرده شبی را به خدمتت «نعمت»

اگــــر بخـــــواهــی  ، دل ِ خود کباب می بینم

نعمت الله مختارزاده