افغان موج   

فاخته  

نمی دانم چـــرا يک چـند روزی خنــــــده ام  مُرده

مگــــر يک مشت دل در لابـــلای سينـه ام  مرده؟

شنيــــدم  راديو را  گفــت مـــريم  سنگبـــاران  شد

و مــن بر قاب عکس او نوشتـــــم "گريه ام" مُرده

خـــدا بر شانه ی مـــريم نوشت و بعد امضـــا کرد

که ای بانوی من "هستی"  به  پيش  ديده  ام  مُرده

نشستم  يک نفس تا سر کنم  يک  مشت   موسيقی

ولی غــــوغای تلخ  وايــلـن بر شــــانه ام مــُــرده

تهــی از خويشتــن, حتا تهـــی از  مهــــربانی  ها

غــزل که هــيچ در هــيچ است, ها! مرثيه ام مُرده

و بــودا گفت اينـجا آفتاب از نسل بی مهری  است

دو دختــــر, دو پــری, دو نازنيــن خــانه ام مــُرده

خدا پرسيد, ای  بي  معــرفت! عاشق  شدی  بازم

و گفتـــم آه! نه, يک فاختــــه در کوچـــه ام مُـرده

علی ادیب