رکود عشق

غمـخوار نمــی بینم  امــروز  به ایـن  خــانه

هـر یک به دیگــر گـوید  نا اهــلی و  بیـگانه

در وصـف رکــود عشق یسیار سخن  گویـند

با  هـجو به هـر عاشق گــویند   صــد افسانه

از محتسب  و شحــنه از حـاکم و از رعـیــت

هــر کس  پی  چاپیـدن  شـوریـده  و مــستانه

فریاد و فغــان دارند هر نیم شب و هـــر روز

از حسـرت و غـم مـیرد  هـر عاقـل وفــرزانه

عمریست  که دل  مرده  احساس گل   افسرده

بـرباد  شــده  فــرهنگ  ویــران شده  کاشـانه

ای  دوســـت  نمــی آیی  یکــبار به  دیــدار ام

تا لحظـه ی جان گیــریم  از حرف صمیمـانه

این  شکـــوه  کی را  گویم،  ای بار خـــداوندا

هــر یک  پی   گفتـــارم  بســـیار کنند بهـــانه

نعمت الله ترکانی

27 اپریل 2008

 

 

سیاه

خطی کـــشیده  به نام  ام دگر، زمــانه سیاه

نشـانۀ ز غــم  و درد،  چـون  شــبانه  سیاه

گلی شگفــت بعد از روزگار، فـصــل بهـار

اگر چه مرسل سرخ است، ولی نشانه سیاه

تبسم سحـــر از خــوشه هــای  نور فــلـک

دمــیده اســت  به شهـــر دلم، بهـــانه سـیاه

فــضای دودی این خانه نفرت انگـیز است

که هر چه است در آن، رنگ عاشقانه سیاه

رسید نــوبت حــاصل  و فــصل پاک  درو

تــمام قـامت گـندم سپیــد؛  ولی دانــه سـیاه

***

نگفــت هــیچکـسی  راز دل به دلــــداران

حدیث حال سیاه ، طـرح هــر  فسانه  سیاه

نعمت الله ترکانی

22. اپریل 2008