بهار مهاجر شد

خدای من چه گناه کرد شهر من چه خطــا     که فصل سبز بهارش گرفت رنگ شتاء

خمید قامت سرو اش شــکست بال و پرش     نماند  نغمه  بلبل   نماند   شور  و صفا

بدشت و دامنه  هایش  که لاله  میرقصـید      و جویبار زلالش  که  داشت  غلغله ها

دیگر  کسی  نشنید و  دگر  کسی  نگفــت      حدیث  پندک گل ها  و  راز  سنبله  ها

بجای  لاله  و  نسرین  بجای   نســـترنش     شرار و برق رسید و فـغان و ناله  و آه

برای طفل یتیمی که  اشک  بـــود  یارش      تنش برهنه و  لرزان  به  پای  آبله ها

برای  بیوه  زن  بیکسی  که   فـــرزندش      به مرده بود درآغوش  مادر  از  سرما

تو مرهمی بگذاری به  زخم  و آبــله اش      شوی تو مونس و همدم  به  مادر  تنها

مگر بهار خبر  داشت  اندر این  صحــرا     که غیر مکر وفریب هیچ نمیکنند سودا

در ا ین  دیار  به جای  بهار   تفنگ  آمد      برید گلوی  ضعیفان درید  سینه ی  ما

به جای گندم  و شالی به وقت فصل  هنر      رسید تیغ به دستان وحش  بی  سرو پا

نه شاخه ی نه درختی نه برگی یافت امان     نه باغ وبلبل و گل  ماند  نه  آشیانه  ما

بهار! به تربت این شهر کشته باز نفس آر    ز جرم ما بگذر  آی  دمی  به  خانه  ما

بهار!  بیا  که   مگر  با   رسیدن   قدمت     زدایی  گرد غم   روز گار  از  رخ  ما

ز دست  سرد نفسان آخ ! بهار مهاجر شد

فـقط ز عطر و شمیم اش  بماند خاطره ها

 

در آخرین روز های سال در این دیار غربت همین چند حرف به خاطرم رسید،امید دارم

تا بهاری شود در وطنم که گل لبخند را بر لبان سرما زده ما بشکفاند.امین

 

هموطن سال نو شما خجسته باد!

بصیر احمد مهاجر