گدای کوچک
 

نیــمه شــب میـــزند بدرطــق        گشنه  ام پارچه نان خـیـر دهـــید

مــادر بیــوه ام خواهـــرکــــم        گشنه اند خیر دهــید خـیر دهیـــد

می زنــد ایـــن درو آن در را        تا مگـر باز کــند به رویش کــس

می کــند نا له میکــــند زاری        که فقــیرم کـــــودکــــم بی  کـس

در میــان کــوچه هـــا نا لان         روی دوش می کشد کاسه خویش

گــه نشــیند به پای دیــــواری        گه به پشت دری به حا ل پریش

در امــیدش نا ن نقــــش بسته         فرق ندارد باســی پــس ما نــده

چــــشمکا نش بدر که بازشود        لب خشک ودهـــا ن باز مـا نـده

هفت بهاری ندیده از عمرش          صورتش خــسته تر زپیر کهــن

آخ! که می سوزد در کنارم دل       حا ل این کــودک زار وطـــــن

ما درش گفــــت که یتیم پسرم         تویی مـرد و به خــا نه نان آور

من فدای دو دست کوچک تو         توهمت کن که نیست چاره دیگر

پیش میگذاشت قـــــدم آهـسته         با دل  نازک  و  یـــخ  بــــــسته

آه زمــستان امان او بــــردی !       چه گــناه کــرده ایــن گل خسته ؟

کفــشکانش هــزار پینه به تن         انگــشتا ن دست به آه گــرم کرد

مادر گفت،پسر مرو امـــروز        دلـم از حال زار تــو غــم کـــرد

دیگراو مـــــرد بـود آبــدیــده         با غـــرور گفــت غم مکن ما در

مــیشه امــروز قــسمتی باشد         نیست هـــوا سرد آنچـــنا ن مادر

باز آن کاســه و آن خورجیــن        باز آن شـــانه هـــای خــستۀ  او

باز آن کوچه های پی در پـی         باز درهــای مانــده بســــته برو

او برهــنه تن وســـــرما سرد         نقـــش خاک شد آن تــن لــرزان

صبح شـد آفـــتاب زگوشه بام         سرکشید کوچه ها نمود عـــریان

مرد کوچک به خانه بازنگشت       مـــادرش هم به داغ فـرزند مرد

کس ندانست زحال خواهرکش        رهزنش در ربود، یا گرگ خورد

لیک هــنوزصدای اوباقیست          نا له هـــای گـــدای دل واپــــس

نیــمه شبهــا میان کـــوچه ها         مــن فـقــیرم کـــودکم بی کــــس

بصیراحمد مها جر