ای مایهی  کبــــــر و ریا، تا چند باشی برهـــــوا               در بــــــــازی وهم و دغا، باشد ترا دست رســــا

بشنــــو ز من حرف بجا، این شیوه کی دارد  بقا              از قیـــــــل وقــــــــال بی بها، افگنده ء  رسم  خطا

                                       تا کی طریــــق ماجرا تاکی طریق ماجرا

توبرحریروآند گر، بیجــــامه وبیخورد وخــور             در ظلمـــــــــت شب تا سحـر، باشد ورا آه برجگر

اندر جهاد بی ثمر، کاشــــــانه  اش زیـــر و زبر             ای تو زانســــــان بیخبرتا کی حریــص سیم وزر

                                     توزفت و فربه گشته اِی، ملت شده خوار وگدا

جنگ است رهء  صد ابتلا، ازاصل میسازد جدا            باشـــی تو دایم برعدا، چون وحشیـــــی درهرکجا

باشـــد ترا راهی جدا ، اصل  تنازع  و بقــــــا            هـــــــم کشتــــن و هم نا روا از بهر تو  باشد  روا

                                      با زآ ازین رسم خطا، کاین نیست منظورخدا  

ازجهــل درعـالم نمود، بهـرنفاق همچون "جهود"           در پای قــــــــدرت برسجود، باخلق مکاروحسود

عالم بسـوزی بهــــرسود، ای زاده ی کبروعنـود            این نیســــــت فرمان ودود، تاکی زهی دربا دوبود

                                   چـون باز نگردی زین حدود، واسفـا واسفا

وقتســت برخود بنگری این پرده غفلت دَری            بازآ زراه خودسری زین جهل وزین خیره سری

برکن قبـــای سروری چون کمتـرین کمتری            فردا به پای داوری،  شرمنـده ی هرمحضـــــــــــری

                                   ا ینســـــــت بهای ابلهی، اندیشـــــه ی فردا نما!