مولانا کبیر فرخاری

ونکوور کانادا

به مناسبت یک سالکی در گذشت نو عروس نا امید نیلاب "شهکار"که بدست کثیف زن نا بکار جام شهادت نوشید ، این مرثیه به یاد بود از آن مرحومه نگارش یافت:

چـــرا ظــلمت  ســـــرشت  آدم  آزار     کــشد تیــغ اجـــل بر قــلب افـــــگار

هــدف گیرد کــمان از سنگــر جـهل      فتد بر خاک و خون نیلاب "شهکار"

چــرا نا آدمـــان  پــست  و وحــشی        بــریــدنــد نــو نــهــال  بــاغ  ابرار

شکست این شاخه ی گل، دل سیاهی        نــخــواند  بلــبل بــیـدل به گــلــزار

بکــام مــادری افـــشاند  حــنـظـــل        نــدارد انگــبین طــعــم شــکــر بار

ز قــتــل و کــشـتــن و ببریدن  ســر      نــدارد ســیـری هر بگـسسته افــسار

هــوا مسمــوم ازیــن دیـــو ســیه دل      فــضــای زنــدگــی پــر ابــر غــمبار

نگــون سـر میـرود  در قـعـر دوزخ       کــسی کــو روز را ســازد شب تــار

بکــوب آنکــس که طالب قالب افگند       ســرش افــتــد بــپــای حــلقه ی دار

کمــانـست قــامــت ســر و صــنوبـر       پــدر بــا مــادر رنـجــور و بــیمــار

پــدر از درد و غــم وارستـــه گـردد       نهــال صــبــر اگــر گــیرد بر و بار

راونــش شــاد در فــردوس اعــلــی        بـافــتــد در بــلا مــــزدور کــلـــدار

فــتــد انــگــشــتر قـــدرت به کـلـکم        بـه مــلا ها نـه ســر مـانـم نه دسـتار

شب تاریک  "فرخاری"  شود روز

غبــار تــیــره  از  انــدیشـه  بــر دار