جهانم چون نگار شوخ و شنگ است     که جیبش خانه ی تریاک و بنگ است

سرشتش بر ملا از خوب زشتی ست    اساس عنصــر گیــتی دو  رنــگ است

زمان است مــادر طــفل شب و روز      در آمد -  شد حریم صلح و جنگ است

کشاد است خــوان روزی بر سلیمان     گدا را خوان چــو چشم مور تنگ است

چــرا ایــن  مــردم  دور  از تمــــدن     امیـــدش بــسته بر جیب فـــرنگ است

نگـــیرد مـــایه  از انــدیشــه ی روز     که خواب آلود و بیمــار و گرنگ است

کسی خــواهد رهـاند کشور از جنگ     اسیـــر پنــجه ی مـــــلای لنـــگ است

وزیر از غـــیر مسلک بــرق افروز      بسر چـــــلتــار تـــذویر مـــلنــگ است

ز راه رشـــوه و چـــور و  چـــپاول      قــــنار آگــــنده از مـــــلا شرنگ است

قـــومندان جــهادی بـــچه باز اسـت       به بـــزمش زیــــرو بــم آواز زنگ است

که فـــــرهنگ پلــید  قـــرن ظلــمت      مجـاز از قـــدرت تــوپ و تــفنگ است

نگیرد گــوش سنگین حــرف نازک       ز میخ چــوبی کـی سوراخ، سنگ است

نیابی لطــفی( فرخاری) ز قــاضی

که قاضی بچه ی شوخ پلنگ است

مولانا کبیر (فرخاری)

ونکوور کانادا